Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Δεν έχουμε βρεθεί, δεν έχουμε συναντηθεί, δεν έχουμε μιλήσει, ούτε κατ’ ιδίαν, ούτε στο τηλέφωνο. Δεν γνωρίζω αν είναι αριστερός ή δεξιός, προοδευτικός ή συντηρητικός, αν εξακολουθεί να διαβάζει εφημερίδες ή αν προτιμάει το ίντερνετ, αν πηγαίνει σινεμά για να διασκεδάσει, αν ακούει Παντελίδη, αν διαβάζει Ουμπέρτο Έκο και Χάρπερ Λη. Και δεν σκοπεύω να βγάλω συμπεράσματα για τον χαρακτήρα του επειδή διάβασα στο Γουίκυ ότι είναι υπέρ του φυσιολογικού τοκετού. Εκείνο που ξέρω όμως, αυτό που έμαθα πολύ καλά τους τελευταίους μήνες, είναι ότι τώρα που βράζει το νερό και το σίδερο καίει καλύτερη. επιλογή από τον Μουζάλα δεν μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας.
Μην ετοιμάζετε, παρακαλώ, τις χατζάρες, δεν σκοπεύω εδώ να ρίξω λάσπη στη..
Χριστοδουλοπούλου. Η αλήθεια είναι ότι τα έκανε τα λάθη της, με σημαντικότερο εξ αυτών ότι συμπεριφέρθηκε περισσότερο ως ακτιβίστρια και λιγότερο ως υπουργός του ελληνικού κράτους. Ας έρθει όμως ένας, έστω ένας ή μία, να μου πει ότι είχε προβλέψει εγκαίρως τη διόγκωση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού και δεν θα βγει απ’ το δωμάτιο αν δεν γράψει πέντε συν ένα νούμερα για το Τζόκερ. Ήμουνα Μυτιλήνη τον Ιούνιο και είδα με τα ματάκια μου πως οι ροές είχαν απλώς αυξηθεί από τα τριάντα με σαράντα άτομα την ημέρα σε καμιά διακοσαριά. Με αυτούς του ρυθμούς, η κρίση ήταν απολύτως ελεγχόμενη κι ας τσακωνόταν η υπουργός με τους δημοσιογράφους. Το τσουνάμι που ήρθε κατόπιν ούτε ο Νοστράδαμος το είχε δει, ούτε καν ο Παϊσιος. Και μην αρχίσουμε τα περί plan B, διότι plan B δεν είχαν επίσης η Γερμανία, η Αυστρία, η Δανία κλπ. κλπ. Οι «πολιτισμένες» χώρες…
Ας επιστρέψουμε όμως στον Μουζάλα. Τον άνθρωπο που έχει να διαχειριστεί το χειρότερο πακέτο προβλημάτων από την εποχή του Πολύδωρα και του «στρατηγού ανέμου» και μοιάζει σαν να έχει βγει μια βόλτα στο πάρκο. Όταν όλα σχεδόν τα media (όχι το Newpost, αγάπη) έχουν προ πολλού αφήσει πίσω τους τα πρόθυρα της νευρικής κρίσης, ο υπουργός διατηρεί την ψυχραιμία του με τρόπο υποδειγματικό, θυμίζοντας εκείνο το παλιό τραγούδι των Rolling Stones, που έφερε τον τίτλο «Cool, calm and collected». Κουλαριστός δηλαδή, ήρεμος και συγκεντρωμένος.
Δεν γίνεται κι αλλιώς. Αλλιώς θα έπρεπε να ακολουθήσει το ελληνικό τρελάδικο που από τη μία βρίζει τα τετρακόσια μύρια Ευρωπαίους γιατί δεν μπορούν να υποδεχθούν δυο μύρια πρόσφυγες και από την άλλη κλάνει μέντες έτσι και ξεμείνουν πέντε χιλιάδες ψυχές δυο μερόνυχτα στον Πειραιά των οκτακοσίων χιλιάδων κατοίκων. Αλλιώς θα έπρεπε να χοροπηδάει στην καρέκλα του σαν τους άνκορμεν και τις ανκοργούμεν της TV, αντί να αποκρυπτογραφεί και να υποστηρίζει λύσεις. Αλλιώς θα έπρεπε να πουλάει μαγκιά και ασικλίκι σαν τον αδάμαστο Δήμαρχο της Κω, αντί να διαπραγματεύεται, να συνδιαλέγεται, να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα απ’ το πρωί ως το βράδυ. Αλλιώς θα έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει τα σέλφις και τη διαφημιστική καμπάνια για την κάθοδό του στην ενεργό πολιτική, αντί να παραδέχεται ευθαρσώς ότι δεν είναι θαυματοποιός. Ένας σοβαρός άνθρωπος στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Με το χέρι στην καρδιά τώρα: Πόσους Έλληνες πολιτικούς θα μπορούσατε να εμπιστευθείτε σε ανάλογη περίπτωση;
Υ.Γ. 1: Ένας πόντος στον Μουζάλα για τον τρόπο που χειρίστηκε τη διαδοχή στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ούτε «παραλάβαμε χάος», ούτε «μας άφησαν εκτεθειμένους οι προηγούμενοι». ‘Ένα απλό «συνεχίζουμε το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης και θα το παραδώσουμε στην επόμενη κυβέρνηση» κι έξω απ’ την πόρτα.
Υ.Γ. 2: Όπως λένε οι πηγές μου από την Ιατρική, ο Μουζάλας ήταν ο πιο συμπαθής Κνίτης που πέρασε ποτέ από τη σχολή. Ένας ακόμη πόντος.
Υ.Γ. 3: Θέλω να δω πόσοι τσανακογλύφτες που τώρα κλαίνε γιατί ο Μουζάλας «δεν έχει ανθρώπους στο υπουργείο του» θα πέσουν να τον φάνε έτσι και δώσει συμβάσεις σε μετακλητούς…
- από το newpost
