Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Κανονικά σήμερα έπρεπε να γράφω για την Έλενα Ακρίτα. Που βγήκε στο φούμπου κι έγραψε τα κάτωθι:
«Με τόσους παιδόφιλους, εμπόρους ναρκωτικών, δουλέμπορους, νταβατζήδες, βασανιστές, φονιάδες, τραφικινγκ ανηλίκων, εμπορία οργάνων - γιατί τα πειράματα πρέπει να γίνονται στα ζώα; (Ακραίο, όμως κάποιοι από μας το σκεφτόμαστε κι ας μην το λέμε “ανοιχτά”.)»
Τα διάβασα και ομολογώ ότι σάστισα. Πρώτον διότι αγωνιζόμαστε να σταματήσουν τα φρικτά πειράματα, όχι για να τα φορτώσουμε από την καμπούρα του ενός στην καμπούρα του άλλου, δεύτερον διότι τα τελευταία τέτοιου είδους πειράματα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (ξέρουμε όλοι και όλες από ποιους…), τρίτον διότι είχα την εντύπωση.. ότι η δικαιοσύνη μιας πολιτισμένης κοινωνίας σκοπεύει πρώτα στον σωφρονισμό και ύστερα στην τιμωρία, τέταρτον διότι λάθη γίνονται στα δικαστήρια και ενίοτε την πατάνε αθώοι και πέμπτον διότι ένας καλός μου φίλος έχει περάσει απ’ τη μπουζού. Για διακίνηση, για εμπόριο ναρκωτικών που λέει και η ανωτέρω. Τον πιάσανε, δικάστηκε, μπήκε, βγήκε, βρήκε δουλειά, πρόκοψε, έφτιαξε οικογένεια και σήμερα είναι ένας άνθρωπος καινούριος. Αναρωτιέμαι αν του είχαν κάνει τίποτα πειράματα όταν έβλεπε τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα πώς θα ήταν σήμερα η ζωή του…
Θα την χαρίσω όμως στην Ακρίτα, γιατί και αυτή όπως και αρκετοί έγκλειστοι έχει δικαίωμα στο λάθος. Έχει γράψει άλλωστε τόσα και τόσα σωστά, οπότε μια παράλογη έκρηξη συγκίνησης επειδή κάποιοι καριόληδες βασανίζουν τα ζώα είναι κατανοητή. Δεν την υιοθετώ, αλλά την κατανοώ. Στο κάτω κάτω της γραφής, υπάρχουν πράγματα που με στενοχωρούν περισσότερο. Όπως ο χαμός τριών παλικαριών από πτώση στρατιωτικού ελικοπτέρου. Όπως το βιντεάκι από την κυριακάτικη συγκέντρωση κόντρα στην Κάρτα Πολίτη, όπου βγήκε ένα τύπος επονόματι γέροντας Μεθόδιος και απειλούσε τους Εβραίους με την έλευση Έλληνα Χίτλερ. Όπως η στατιστική ότι κάθε χρόνο χάνονται πάνω από 1.500 ζωές στην ελληνική άσφαλτο χώρια οι δεκάδες χιλιάδες τραυματίες. Δεν χρειάζεται αδέρφια να κάνουμε πόλεμο με τα μεμέτια. Σκοτωνόμαστε και μόνοι μας, μια χαρίτσα!
Οπότε σκέφτηκα να το ελαφρύνω το κλίμα. Να ασχοληθώ με κάτι που είναι τόσο ελαφρύ από μόνο του ώστε δεν κινδυνεύω να μπλέξω με αισθήματα και θύματα. Ναι, ναι, καλά καταλάβατε την Ποταμάρα θα πιάσω στο στόμα μου, το αγαπημένο μου παίγνιο όταν περνάει η ώρα και βαράει η καντήφλα κατακούτελα. Με το κόμμα του Σταύρου να ετοιμάζει Συνέδριο και να συνοδεύει τις «ανοιχτές» προσυνεδριακές διαδικασίες με ένα χαρακτηριστικό βιντεάκι. Ένα βιντεάκι όλο νερά.
Όλο σταγόνες, όλο βροχή, όλο ρυάκια, όλο καταρράκτες, όλο… μάλιστα, ΟΚ, εντάξει, την ψυχή μας βγάλατε, όλο ποτάμια. Και σπικάζ βεβαίως, να λέει πως όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα, για να αλλάξουν τα πάντα, αυτά που μας κρατάνε πίσω, γι’ αυτό κι εμείς οι Ποταμίσιοι ανοίξαμε το δρόμο και συγκρουόμαστε, τολμάμε, προτείνουμε, διορθώνουμε. Και για το μπερντέ, ως συνήθως, ούτε λέξη. Ούτε μια λεξούλα από το κόμμα του Θεοδωράκη που επιμένει να χαριεντίζεται με τα σημαίνοντα αλλά δεν λέει κουβέντα για το πάπλωμα και την ταμπακέρα. Καλά λοιπόν, τα αλλάζουμε όλα. Ποιος και πώς θα επωφεληθεί; Θα τα πάρουν οι νταβατζήδες, θα τα πάρουν οι μισθωτοί, θα τα πάρουν οι άνεργοι, θα τα πάρει η γριά στο χωριό; Και μην ακούσω τίποτα μαλακίες του τύπου «με την ανάπτυξη όλοι θα κερδίσουμε». Ακόμη κι έτσι, σημασία έχει ποιος θα πάρει τα πολλά και ποιος τα λίγα. Εκτός κι αν είναι κουμμούνια στο Ποτάμι και θα πάρουμε όλοι τα ίδια. Αλλά αν είναι κουμμούνια, να μας το πούνε!
Υ.Γ.: Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί τους ψειρίζει υποστηρικτές και ψηφοφόρους ο Κυριάκος. Δεν είναι η ιδέα ηλίθιε, που θα έλεγε κι εκείνος ο γλωσσοπλάστης ο Σόιμπλε. Είναι η πορτοφόλα…