Είναι φυσικά θεμιτό οι άνθρωποι να φοβούνται τις αλλαγές, να διαφωνούν με νέους κανόνες, να ζητούν μεταβατικές περιόδους, να απαιτούν διορθώσεις σε συντελεστές, αλλά μέχρις ενός σημείου κοινής λογικής, γνώσης και κυρίως αίσθησης των πραγμάτων.
Εννοώ ότι δεν μπορεί να προβάλλεται ως επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν αναλογιστικές μελέτες» και όταν αυτές έρχονται να αμφισβητείται η εγκυρότητά τους, τα στοιχεία τους και οι προβλέψεις τους, διότι ξαφνικά, οι κατά τ' άλλα επαγγελματίες καταστροφολόγοι θεωρούν ότι οσονούπω έρχεται.. ραγδαία ανάπτυξη και άφθονες νέες θέσεις εργασίας με υψηλούς μισθούς και μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές και συνεπώς τα πράγματα μπορούν να μένουν ακίνητα. 'Η να λέγεται το άλλο επιχείρημα, στα σοβαρά μάλιστα, ότι «θέλουμε την αυτοτέλεια και την αυτονομία των Ταμείων» διότι δεν... επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, κρύβοντας: πρώτον, πως τα αυτόνομα Ταμεία χρηματοδοτούνται, κατ' εξαίρεση, με όλο και κάποιον ή κάποιους «κοινωνικούς πόρους», που εξασφάλισαν διά κρατικού βεβαίως νόμου και δεν εγγράφονται στον κρατικό προϋπολογισμό και, δεύτερον, πολλά από τα ειδικά, αυτοτελή Ταμεία είναι χρεοκοπημένα ή/και διαρκώς ελλειμματικά τα τελευταία χρόνια.
Αλλά το εξοργιστικότερο είναι ότι διεκδικείται η διαιώνιση του κάθε ξεχωριστού, λιγότερο ή περισσότερο προβληματικού, Ταμείου με το ειδικό και διαφορετικό όμως καθεστώς υπολογισμού εισφορών, παροχών και συντάξεων, στο όνομα είτε των «ιδιαιτεροτήτων» του κάθε κλάδου, είτε του «μοναδικού» και «ευαίσθητου» ρόλου του καθενός κλάδου στην «εθνική οικονομία», είτε στην «αντικειμενική δυσκολία» τεχνικής ενοποίησης των γραφειοκρατικών επί μέρους συστημάτων, είτε ακόμα εν ονόματι της ...ελευθερίας της έκφρασης και της δημοκρατίας. Σε άλλες χώρες που δεν έχουν τη δική μας κουρελού των ειδικών Ταμείων και υφίσταται ένα ενιαίο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, γιατί εκεί δεν κινδύνευσε η επιστήμη, η επιχειρηματικότητα, η ελευθερία, η δημιουργικότητα, η εθνική οικονομία και ο πλουραλισμός;
Στην Ελλάδα θα μου πείτε, πάντοτε, από παραπλανητικά στομφώδη λόγια των ηγετών μας, «γενικών» ή «ειδικών κλάδων», πηγαίναμε καλά. Εχουμε δημιουργήσει σχολή μεγαλοστομίας και ανειλικρίνειας. Για την ουσιαστική ισότητα, την καθολικότητα των νόμων, την προστασία των πιο αδύναμων και τη βιωσιμότητα της οικονομίας, του συστήματος δίκαιης κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας για όλους, ούτε μία σοβαρή πρόταση. Ούτε μια ειλικρινής κουβέντα.
Δημήτρης Τρίμης (ΕφΣυν)