Για τις απληρωσιές και την ανασφάλεια, για τα εξευτελιστικά μεροκάματα και τις συνθήκες εργασίας σε κάποια sites, που οι ιδιοκτήτες τους υπερηφανεύονται ότι κατευθύνουν την κοινή γνώμη, αλλά οι εργαζόμενοι σε αυτά δεν «αναγνωρίζονται» ως δημοσιογράφοι...
Μήπως επίσης πρέπει να συζητήσουμε πώς γίνεται να ανήκουν στην Ενωσή μας εκδότες, έμποροι, ψιλικατζήδες και χονδρέμποροι, αλλά όχι η «εργατιά» της δημοσιογραφίας; Μπορείς να είσαι και αφεντικό και εργαζόμενος ταυτόχρονα; Σε ποιό άλλο κλάδο, σε ποιά βιομηχανία οι μάνατζερς και οι εργαζόμενοι είναι στο ίδιο συνδικάτο;.. Πώς γίνεται να μη μπορεί κανείς να αντισταθεί σε αφεντικά, που κάνουν ότι θέλουν και όποτε θέλουν, ανοίγουν, κλείνουν, απειλούν, παζαρεύουν, εκβιάζουν με πρόσχημα την αγάπη τους για την «ενημέρωση». Πώς γίνεται να έχει απαξιωθεί τόσο το επάγγελμα και όλοι να κάνουν ότι δεν το βλέπουν;
Μετά από τόσα χρόνια κρίσης και κατρακύλας μήπως έχει έρθει η ώρα να κοιτάξουμε λίγο και την πραγματικότητα πίσω από την βιτρίνα και τους «συσχετισμούς δυνάμεων»; Θα πει κάποιος βέβαια ότι η κατάσταση έχει γίνει μαλλιά κουβάρια. Πού να μπλέξουμε τώρα;
- από το μπλογκ του Κ. Αργυρού 28europe
