Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Ίσως είναι για να ξορκίσουμε το κακό. Ίσως γιατί κατά βάθος ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε κανίβαλοι. Ίσως εκείνη η βαθύτερη περιέργεια των μωρών να μην μας εγκατέλειψε ποτέ. Σημασία έχει πάντως ότι από (προ)χθες είμαστε όλοι και όλες αιχμάλωτοι και αιχμάλωτες ενός δυστυχήματος. Μιας στραβοτιμονιάς, μιας υπερβολικής ταχύτητας, μιας τούμπας στο «κρασπεδάκι» που έλεγε κι ο δόλιος ο ρεπόρτερ της TV, ψάχνοντας να βρει σημεία και σημαινόμενα που θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν το υποσυνείδητο του τηλεθεατή. Από χθες ζούμε στον αστερισμό του Παντελή Παντελίδη. Μια τραγωδίας προσωπικής που μεταμορφώθηκε σε τραγωδία των media.
Το αστείο της υποθέσεως, αν υπάρχει εν τέλει ένα αστείο σε αυτή την υπόθεση, είναι πως..
στις αρχές της εβδομάδας είχε κυκλοφορήσει μια έρευνα που έλεγε ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα ο Μολώχ της ασφάλτου μασουλάει κατά μέσο όρο χίλια εξακόσια άτομα και τραυματίζει περισσότερα από εικοσιπέντε χιλιάδες. Πάρτε μια αναπνοή και σκεφτείτε το λίγο. Όπως το μαρτυράνε οι αριθμοί, η μαμά πατρίδα χάνει κάθε μέρα σχεδόν πέντε ανθρώπους στον δρόμο. Χώρια όσοι και όσες πάνε νοσοκομείο με κάτι παραπάνω από εκδορές και εκχυμώσεις. Γιατί και το «τραυματίες» δεν είναι τόσο απλή ιστορία, άμα σου λείπει κανά χέρι στην εξίσωση…
Αλλά αυτά τα έχει αποκρυπτογραφήσει πριν απ’ όλους μας ο Στάλιν. Πριν την εποχή του ίντερνετ, πριν καν την εποχή της μικρής οθόνης, είχε βγει το κτήνος και είχε δηλώσει: «Δέκα χιλιάδες θάνατοι είναι στατιστική, ένας και μοναδικός θάνατος είναι τραγωδία.» Μπορεί να είχε μιλήσει και για εκατό χιλιάδες θανάτους, δεν ξέρω, μ’ αυτά τα πράγματα, άμα χάσεις τη μπάλα, τη χάνεις μια και καλή. Δεν είναι εκεί το θέμα άλλωστε, το θέμα είναι η ανάγκη μας να τοποθετηθούμε απέναντι σ’ ένα γεγονός που δεν αγγίζει ούτε κατ’ ελάχιστον την ταπεινή καθημερινότητά μας. Να πάρουμε θέση και να πούμε τις παρόλες μας και να επιδείξουμε χιούμορ, καφρίλα, ευαισθησία, συγκίνηση, πονηριά, τίποτε δεν λείπει από τη γκάμα.
Ίσως αναζητούμε τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που μας αναλογούν (δεκαπέντε δευτερόλεπτα πλέον…), ίσως τα συναισθήματά μας να είναι πιο αναλώσιμα κι απ’ τα ξυραφάκια, ίσως δεν αντέχουμε την εκκωφαντική σιγή μέσα στο κεφάλι μας. Δεν έχω ιδέα και δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι θέλω να έχω ιδέα. Ούτε ή άλλως λίγο θέλουμε να φαγωθούμε μεταξύ μας για το ποιος θρηνεί περισσότερο, ποιος μαλάκας έβγαλε γλώσσα, ποιος γκαντέμιασε το παλικάρι και ποιος τόλμησε να επιδείξει ασέβεια και να κάνει πλάκα. Είμαι σίγουρος ότι ο Στάλιν (με την άρρωστη αίσθηση του χιούμορ που τον διέκρινε) θα το διασκέδαζε σφόδρα.
Προσωπικώς κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι στον Παράδεισο των σελέμπριτι να συναντάει ο Παντελίδης τον Paul Walker. Να δίνουν τα χέρια, να χαμογελάνε αμήχανα και να συζητούν ώρες επί ωρών πόσο άτιμα μηχανήματα είναι τα αμάξια. Και να μην σκέφτονται καθόλου, ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό, ούτε μια στιγμή, ούτε όσο κρατάει ένας σφυγμός κι ένας στεναγμός το μαλλιοτράβηγμα που άφησαν πίσω τους…
Υ.Γ.: Ας ταξιδέψει, παρακαλώ, η σκέψη μας για λίγο και στα δυο κορίτσια που συνεπέβαιναν στο μοιραίο τζιπ του Παντελίδη. Παιδάκια είναι κι αυτά, μην τα ξεγράψουμε με μια απλή καταγραφή στους «τραυματίες».
