Στην υπόθεση του «ράπερ γραμμματέα» και των «διορισμών των συγγενών του», που έφερε στο προσκήνιο το Πρώτο Θέμα, συμπλέκονται δύο διακριτά θέματα: αυτό των μετακλητών υπαλλήλων και αυτό της απάντησης του Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλου. Τα δύο θέματα είναι διαφορετικής τάξης, εύκολα αποσυνδέσιμα σε θεωρητικό επίπεδο.
Το πρώτο είναι νομίζω αρκετά απλό: οι μετακλητοί υπάλληλοι είναι αυτοί που βοηθούν την χάραξη και άσκηση της πολιτικής. Δεν πρόκειται για μόνιμους υπαλλήλους αλλά για συμβούλους που καταλαμβάνουν πολιτικές θέσεις περιορισμένης διάρκειας. Οργανικά συνδεδεμένοι με το πρόσωπο το οποίο υπηρετούν, παύουν να είναι υπάλληλοι μόλις και το πολιτικό πρόσωπο παύσει να κατέχει την θέση του, βουλευτή ή υπουργού. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν να προέρχονται από τις τάξεις του εκάστοτε κόμματος, την πολιτική γραμμή του οποίου..
θα υποστηρίξουν με τη δουλειά τους. Καθόλου παράλογο επίσης να προέρχονται συνήθως κι τα από τα πιο μαχητικά τμήματά του, αυτά που είναι προσδεμένα σ’ αυτό έως θανάτου, ήγουν «τα κομματόσκυλα». (Και καμία έκπληξη δεν προκαλεί το να συνδέονται κάποια από αυτά συγγενικά, προερχόμενα από οικογένειες που πορεύονται πολιτικά μαζί.)
Προσοχή! Δεν χρησιμοποιώ εδώ τον όρο «κομματόσκυλα» υποτιμητικά. Ίσα ίσα. Από την εποχή του Ρόμπερτ Μίχελς και μετά γνωρίζουμε πως η κομματική δουλειά είναι μια κανονική εργασία που απαιτεί απόλυτο δόσιμο. Ο κομματικός εργάτης είναι αυτός που θα αναλάβει να κινήσει τη δημοκρατία ως σύστημα κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία. Από την αφισοκόλληση μέχρι την μηχανοργάνωση, από το μοίρασμα φυλλαδίων μέχρι το γράψιμο λόγων, μια σειρά δουλειές απαιτούν την κινητοποίηση ανθρώπινων δυνάμεων. Το ότι ο αφισοκολλητής ενδέχεται να γίνει πολιτικός σύμβουλος είναι η δικαίωση μιας πορείας δοσίματος σ’ έναν μηχανισμό. Έτσι δουλεύουν οι δημοκρατίες όταν δεν υποκύπτουν στις σειρήνες του τεχνοκρατισμού. Και καλά κάνουν.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Χρήστος Νάτσης στο unfollow.com.gr ΕΔΩ
