Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Νομίζω πως το στόρι με το ασφαλιστικό το περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο το βρετανικό περιοδικό «Prospect». Όπου στο εξώφυλλο του πλέον πρόσφατου τεύχους του, σημείωνε απολύτως χαρακτηριστικά για το θέμα: «Συνταξιούχοι εναντίον εργαζόμενων». Διότι εκεί είναι το ζήτημα εν τέλει. Περί πολέμου, περί διαμάχης ανελέητης των παλαιοτέρων με τις νέες γενεές. Των πρώην εργαζόμενων που αποχώρησαν από το μεροδούλι, με τους νυν που τρέχουν σαν παλαβοί μπας και κονομήσουν πέντε φράγκα. Και διάθεση ουδεμία δεν έχουν να πληρώνουν από το δικό τους το υστέρημα τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Ιδίως σε μια χώρα με ανεργία 27 % και μέσο μισθό γύρω στα πέντε κατοστάρικα –εκτός κι αν μειώθηκε κι άλλο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.
Αλλά το θέμα είναι διεθνές, δεν είναι ελληνικό. Καθώς χάνονται οι θέσεις εργασίας η μία μετά απ’ την άλλη (ή μάλλον, καθώς μετακομίζουν στην Κίνα και στην Ινδία), αρχίζουν τα ασφαλιστικά.. συστήματα να τσιτώνουν στις ραφές. Να ταλανίζονται, να ταλαντεύονται, να είναι πολύ κοντά στο σημείο όπου πλέον δεν θα μπορούν πλέον να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ασφαλισμένων. Με τους νέους εργαζόμενους να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να ξηλώνονται από τα εικοσιπέντε τους για μια σύνταξη που θα δουν, αν θα δουν, λίγο πριν από τα εβδομήντα. Και τον μέσο όρο ζωής να αυξάνεται διαρκώς. Μίγμα εκρηκτικό, αναμφιβόλως, και πρόβλημα που μοιάζει άλυτο. Εκτός κι αν είναι κανείς στέλεχος του Ποταμιού, οπότε τα λύνει όλα με μια βροχή από αοριστολογίες και μπούρδες…
Και η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση έκανε μια στρατηγική επιλογή, που δεν διαφέρει και πολύ από όσα μας είχαν συνηθίσει οι προκάτοχοί της. Κατά βάση μετέθεσε το πρόβλημα για το μέλλον, ελπίζοντας ότι δεν θα συνεχίσει να μας παίρνει ο διάολος σε επίπεδο εθνικής οικονομίας. Ότι κάποια στιγμή θα σκάσουν μύτη οι ξένοι επενδυτές, ότι θα συνεχιστεί το γούρι στον τουρισμό, ότι δεν θα καταρρεύσει το σύμπαν (κάτι τριγμούς ακούω σήμερα από Ανατολή μεριά), ότι ο καλός θεός της Ελλάδας θα κάνει το θαύμα του. Αλλά, επαναλαμβάνω, κι έξω από τα σύνορά μας να κοιτάξει κανείς, αυτό το σύστημα του βαδίζουμε σε ευθεία γραμμή και προσευχόμαστε το ακολουθεί πολύς κόσμος. Δεν γίνεται κι αλλιώς στις υπάρχουσες συνθήκες κι αν διαθέτεις μαγικές συνταγές πάρε καλύτερα τηλέφωνο τον Αρτέμη Σώρρα.
Από εκεί και πέρα; Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι με το νέο ασφαλιστικό προστατεύονται οι νυν ασφαλισμένοι, την πληρώνουν όσοι ασφαλισθούν την ερχόμενη πενταετία και προστίθεται ένα ακόμη λιθαράκι στην καμπούρα του ελεύθερου επαγγελματία. Κατανοητό και αναμενόμενο και δεν είναι απλό ζήτημα ψηφοθηρίας. Έχει να κάνει και με την επιβίωση της μέσης ελληνικής οικογένειας, που αυτή την στιγμή κρέμεται από μια κλωστή και τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι «θεσμοί» (ο Θεός να τους κάνει…) θα το δεχθούν το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης και δεν θα προβάλλουν νέες αξιώσεις. Έχω την εντύπωση ωστόσο ότι τα νέα από το Πεκίνο που λέγαμε μπορεί να τους καταστήσουν ελαφρά πιο δεκτικούς…
- από το newpost
Νομίζω πως το στόρι με το ασφαλιστικό το περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο το βρετανικό περιοδικό «Prospect». Όπου στο εξώφυλλο του πλέον πρόσφατου τεύχους του, σημείωνε απολύτως χαρακτηριστικά για το θέμα: «Συνταξιούχοι εναντίον εργαζόμενων». Διότι εκεί είναι το ζήτημα εν τέλει. Περί πολέμου, περί διαμάχης ανελέητης των παλαιοτέρων με τις νέες γενεές. Των πρώην εργαζόμενων που αποχώρησαν από το μεροδούλι, με τους νυν που τρέχουν σαν παλαβοί μπας και κονομήσουν πέντε φράγκα. Και διάθεση ουδεμία δεν έχουν να πληρώνουν από το δικό τους το υστέρημα τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Ιδίως σε μια χώρα με ανεργία 27 % και μέσο μισθό γύρω στα πέντε κατοστάρικα –εκτός κι αν μειώθηκε κι άλλο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.
Αλλά το θέμα είναι διεθνές, δεν είναι ελληνικό. Καθώς χάνονται οι θέσεις εργασίας η μία μετά απ’ την άλλη (ή μάλλον, καθώς μετακομίζουν στην Κίνα και στην Ινδία), αρχίζουν τα ασφαλιστικά.. συστήματα να τσιτώνουν στις ραφές. Να ταλανίζονται, να ταλαντεύονται, να είναι πολύ κοντά στο σημείο όπου πλέον δεν θα μπορούν πλέον να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ασφαλισμένων. Με τους νέους εργαζόμενους να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να ξηλώνονται από τα εικοσιπέντε τους για μια σύνταξη που θα δουν, αν θα δουν, λίγο πριν από τα εβδομήντα. Και τον μέσο όρο ζωής να αυξάνεται διαρκώς. Μίγμα εκρηκτικό, αναμφιβόλως, και πρόβλημα που μοιάζει άλυτο. Εκτός κι αν είναι κανείς στέλεχος του Ποταμιού, οπότε τα λύνει όλα με μια βροχή από αοριστολογίες και μπούρδες…
Και η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση έκανε μια στρατηγική επιλογή, που δεν διαφέρει και πολύ από όσα μας είχαν συνηθίσει οι προκάτοχοί της. Κατά βάση μετέθεσε το πρόβλημα για το μέλλον, ελπίζοντας ότι δεν θα συνεχίσει να μας παίρνει ο διάολος σε επίπεδο εθνικής οικονομίας. Ότι κάποια στιγμή θα σκάσουν μύτη οι ξένοι επενδυτές, ότι θα συνεχιστεί το γούρι στον τουρισμό, ότι δεν θα καταρρεύσει το σύμπαν (κάτι τριγμούς ακούω σήμερα από Ανατολή μεριά), ότι ο καλός θεός της Ελλάδας θα κάνει το θαύμα του. Αλλά, επαναλαμβάνω, κι έξω από τα σύνορά μας να κοιτάξει κανείς, αυτό το σύστημα του βαδίζουμε σε ευθεία γραμμή και προσευχόμαστε το ακολουθεί πολύς κόσμος. Δεν γίνεται κι αλλιώς στις υπάρχουσες συνθήκες κι αν διαθέτεις μαγικές συνταγές πάρε καλύτερα τηλέφωνο τον Αρτέμη Σώρρα.
Από εκεί και πέρα; Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι με το νέο ασφαλιστικό προστατεύονται οι νυν ασφαλισμένοι, την πληρώνουν όσοι ασφαλισθούν την ερχόμενη πενταετία και προστίθεται ένα ακόμη λιθαράκι στην καμπούρα του ελεύθερου επαγγελματία. Κατανοητό και αναμενόμενο και δεν είναι απλό ζήτημα ψηφοθηρίας. Έχει να κάνει και με την επιβίωση της μέσης ελληνικής οικογένειας, που αυτή την στιγμή κρέμεται από μια κλωστή και τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι «θεσμοί» (ο Θεός να τους κάνει…) θα το δεχθούν το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης και δεν θα προβάλλουν νέες αξιώσεις. Έχω την εντύπωση ωστόσο ότι τα νέα από το Πεκίνο που λέγαμε μπορεί να τους καταστήσουν ελαφρά πιο δεκτικούς…
- από το newpost