Στην ταινία "Η Νύχτα Των Βρικολάκων" (Dance of the Vampires) του Ρομάν Πολάνσκι, ο καθηγητής Αμπρόνσιους, μια κάπως γκροτέσκα ρέπλικα του Αϊνστάιν, ταξιδεύει σε ένα μικρό χωριό στα Καρπάθια, μαζί με τον νεαρό βοηθό του τον Αλφρεντ (που τον παίζει έξοχα ο ίδιος ο σκηνοθέτης), προκειμένου να αποδείξει τη θεωρία του για την ύπαρξη βαμπίρ. Στην προσπάθειά του αυτή έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία των συναδέλφων του της ακαδημαϊκής κοινότητας που θεωρούν το ζήτημα ανύπαρκτο και τον καθηγητή Αμπρόνσιους κάπως εμμονικό και σαλεμένο, αλλά και την απροθυμία της τοπικής κοινότητας να βοηθήσει, εξαιτίας αφενός του φόβου της και αφετέρου της βολής της με την κατάσταση όπως είναι.
Η ταινία παρακολουθεί την επίμονη προσπάθεια του Αμπρόνσιους να αναδείξει το πρόβλημα..
και να το αντιμετωπίσει στη ρίζα του -να σώσει την ανθρωπότητα από τον κίνδυνο των βαμπίρ, ακόμα κι αν αυτή δεν κάνει τίποτα για αυτό. Αγνοεί κινδύνους, επινοεί σχέδια, μπαίνει στο κάστρο του βρικόλακα, παλεύει για να σώσει τη νεαρή Σάρα, που έχει βάλει στο μάτι ο βρικόλακας. Εχει τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του, σχέδια που αποτυγχάνουν και άλλα που πετυχαίνουν, αλλά τελικά καταφέρνει να πάρει τη Σάρα από τον πύργο του βρικόλακα και να φύγει, όταν ακόμα τα τραύματα που της έχει επιφέρει από τις δαγκωματιές το βαμπίρ είναι ελεγχόμενα και το βαμπίρ νεκρό.
Στην τελευταία σκηνή του έργου, ο καθηγητής οδηγεί το έλκηθρό του στην παγωμένη Τρανσυλβανία, μαζί με τον βοηθό του, και διαβεβαιώνει την Σάρα που είναι ξαπλωμένη και άρρωστη πίσω ότι τα τραύματά της είναι επιπόλαια, το βαμπίρ είναι νεκρό και με τις φροντίδες του θα γίνει σύντομα καλά. Εκείνη τη στιγμή η Σάρα σηκώνεται και δαγκώνει τον καθηγητή στον λαιμό, μετατρέποντάς τον σε βαμπίρ. Η τελευταία εικόνα της ταινίας είναι το έλκηθρο που διασχίζει την παγωμένη Τρανσυλβανία και η φωνή του αφηγητή που λέει: «Ο καθηγητής Αμπρόνσιους δεν φανταζόταν ποτέ ότι αυτός που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην καταπολέμηση των βρικολάκων θα γινόταν εκείνος που θα διαδώσει τελικά την ασθένεια σε όλον τον κόσμο».
(Fb)Θα αγαπώ πάντα, σε προσωπικό επίπεδο, τον Θοδωρή Δρίτσα. Γιατί τον έχω δει με τα μάτια μου να παλεύει και να αφιερώνει τη ζωή του για να παραμείνει το λιμάνι του Πειραιά δημόσιο ενάντια στον χορό των μαφιόζων που στήνεται σε αυτή την πόλη την οποία πολλοί εγκαταλείψαμε γιατί δεν είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα δαιδαλώδη προβλήματά της. Θα τον αγαπώ γιατί το έκανε σχεδόν με εμμονή σε πείσμα ανέμων και παλιρροιών και ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που με έμαθαν να σέβομαι έναν αγώνα ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς ο δικός μου. Και θα τον αγαπώ φυσικά επειδή ήταν εκεί δίπλα όταν τραγουδάγαμε τη Διεθνή στην κηδεία του πατέρα μου.
Αλλά δεν είχε κανένα λόγο να βάλει το χέρι του στην οριστική ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά. Οι καθηγητές Αμπρόνσιους έχουν πλάκα μόνο στο σινεμά.
