 |
| Σκίτσο: Μιχάλης Κουντούρης |
Με καλούς οιωνούς (για τον ίδιο) ξεκίνησε η προεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας πιστεύουν ότι έχουν πια έναν αρχηγό που μπορεί να τα βάλει στα ίσα με τον Αλ. Τσίπρα και να οδηγήσει το κόμμα γρήγορα στην κυβέρνηση πριν εγκατασταθεί στις ψυχές και στα μυαλά τους το στερητικό σύνδρομο.
Συντηρητικό κόμμα εξουσίας μακριά από την εξουσία είναι αντίφαση εν τοις όροις, η οποία πρέπει να λυθεί σύντομα γιατί διαφορετικά θα εμφανιστούν φυγόκεντρες τάσεις. Αυτό το ξέρει καλά ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. (δεν είναι χτεσινός) και έτσι έβαλε αυστηρό χρονοδιάγραμμα στον εαυτό του: σε 111 μέρες θα είναι έτοιμος ο ίδιος και η Νέα Δημοκρατία για τη μεγάλη επιστροφή.
Το ερώτημα τι μπορεί να κάνει ένας αρχηγός σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ώστε να..
ανασυγκροτηθεί ένα κόμμα τραυματισμένο και να μπει σε τροχιά διακυβέρνησης είναι δευτερεύον, αφού εκείνο που προέχει είναι να δοθεί η εντύπωση ότι μετασχηματίζεται, εκσυγχρονίζεται και ανανεώνεται.
Κι αυτό θα επιχειρηθεί να γίνει με τη συνδρομή των φιλικών διαύλων ενημέρωσης, οι οποίοι δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους για τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ξεχνώντας φυσικά ότι μέχρι πριν από λίγες μέρες αποθέωναν τον αντίπαλό του για την προεδρία, Ευάγγ. Μεϊμαράκη. Ας είναι, όλοι έχουν δικαίωμα στην αναθεώρηση, όταν η ζωή τα φέρνει αλλιώς και τα προγνωστικά διαψεύδονται.
Αλλωστε, ο Τσίπρας είναι ο βασικός αντίπαλός τους και μ' αυτόν θέλουν να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα, πολύ πριν εκπνεύσει η θητεία του και προτού προλάβει να οργανώσει μηχανισμούς άμυνας. Τα περί πολιτικής σταθερότητας και κανονικού εκλογικού κύκλου που διακινούν τα συστημικά ΜΜΕ δεν είναι επιχειρήματα παντός καιρού. Εχουν αξία μόνο αν στα πράγματα βρίσκονται οι σωστές και συνετές κυβερνήσεις και όχι οι ερασιτέχνες οπαδοί του κρατισμού.
Προσδοκίες όμως στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν επενδύσει και διάφοροι ζαλισμένοι από τις συνεχείς απογοητεύσεις και τα αλλεπάλληλα εκλογικά και προσωπικά στραπάτσα πρώην αριστεροί -άλλοι ενταγμένοι σε κόμματα, άλλοι περιφερόμενοι και ανέστιοι, ωστόσο σε διαρκή ετοιμότητα για να αρπάξουν την ευκαιρία- ώστε να απαλλαγεί η χώρα από την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος την περίοδο της Μεταπολίτευσης, όπως λένε, η οποία μάλιστα, σύμφωνα με την ψύχραιμη και ανιδιοτελή προσέγγισή τους, είναι λαϊκιστική και δημαγωγική, δεν έχει σχέδιο ανόρθωσης της οικονομίας, αποθαρρύνει τους ανυστερόβουλους επενδυτές, στήνει μεθοδικά κομματικό κράτος, ξεθεμελιώνει την παιδεία, διώκει σημαντικούς ανθρώπους του πολιτισμού, αλλά αυτό που την καθιστά ιδιαζόντως απεχθή είναι η ακατάσχετη ροπή της προς τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό (γίναμε Βόρεια Κορέα, βρε παιδιά, και δεν το πήραμε χαμπάρι;).
Μάλιστα, όλοι αυτοί ενοχλήθηκαν σφόδρα επειδή η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά, δήλωσε ότι με τον κ. Μητσοτάκη μας χωρίζει άβυσσος, έκανε την αυτοκριτική της για τη συνύπαρξη του κόμματός της με τη Δεξιά, κυρίως γιατί δεν άφησε το στίγμα του και παραδόθηκε στον συντηρητισμό (αιχμή ευανάγνωστη για την προηγούμενη ηγεσία), για να προσθέσει, θυμίζοντας τις ηρωικές εποχές του ανδρεοπαπανδρεϊσμού ότι «η Δεξιά, όποιον κι αν έχει αρχηγό, δεν αλλάζει».
Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή. Η αντίδρασή τους ήταν άμεση και θυμωμένη: Πού την είδε την άβυσσο η κ. Γεννηματά, την αποστόμωσαν, συμπληρώνοντας με νόημα ότι άβυσσος χωρίζει την Κεντροαριστερά και το φιλελεύθερο Κέντρο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι, για όλους αυτούς η απειλή προέρχεται από τον εθνικομπολσεβικισμό (τι όρος!) του Τσίπρα και όχι από τον νεοφιλελευθερισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλωστε, ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. δεν είναι νεοφιλελεύθερος.
Πρόκειται για την ετικέτα που του κόλλησε η Αριστερά, η οποία με ελαφρότητα χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερη πολιτική ό,τι δεν καταλαβαίνει και ό,τι ξεφεύγει από το δογματικό ιδεολογικό σύμπαν της. Στο ίδιο λάθος υπέπεσε και η λαϊκή Δεξιά περιγράφοντας τον κ. Μητσοτάκη ως νεοφιλελεύθερο, αλλά αυτή ηττήθηκε πρόσφατα και στο εθνικό και στο κομματικό επίπεδο, οπότε είναι άνευ σημασίας η κριτική της.
Αν όμως ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι νεοφιλελεύθερος, όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι θαυμαστές του από την περιοχή της Κεντροαριστεράς και φλερτάρουν μαζί του, αναρωτιέμαι: Σε ποια ιδεολογική ομάδα ανήκουν οι πολιτικές που εφάρμοσε με συνέπεια, υπερηφανευόμενος γι' αυτό, την περίοδο που ήταν υπουργός των κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου;
Σε ποια σχολή οικονομικής σκέψης ανήκουν οι απόψεις του για λιγότερο (πολύ λιγότερο) κράτος, για συρρίκνωση των δικτύων κοινωνικής προστασίας, για μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, για αυτορρυθμιζόμενες αγορές, για τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, για τη μη επιστροφή του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων; Μάλλον θα πρόκειται για τη βουλγκάτα του ελευθεριακού κομμουνισμού στη μητσοτακική εκδοχή!
