«Δεν γνωρίζω τι ζόρι τραβάνε που λένε και στην πιάτσα μερικοί άνθρωποι στην ΕφΣυν με μένα. Ξέρω όμως πως αυτή η τακτική του “κρίνω τους πάντες και αυτοδίκαια αποκτώ εγώ σπουδαιότητα”, “σηκώνω το δάχτυλο άρα έχω χέρι”, “ανοίγω το στόμα άρα έχω άποψη” ήταν από τις αιτίες που γκρέμισαν μια από τις πιο σπουδαίες εφημερίδες, την Ελευθεροτυπία. Δημοσιογράφοι που ξέχασαν πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος και όρισαν.. στον εαυτό τους το ρόλο του παραγωγού απόψεων που αρκετές φορές παράγονταν απλώς για τον εαυτό τους. Η Ελευθεροτυπία κατρακύλησε έτσι ως την απαξίωση πριν κλείσει», γράφει χαρακτηριστικά ο Κ. Βαξεβάνης.
Ακολουθεί ένα μεγάλο απόσπασμα από το άρθρο του:..
(...) Υπάρχει στη δημοσιογραφική πιάτσα ένα είδος δημοσιογράφων που αποκαλώ “οι επαγγελματίες της κριτικής των άλλων”. Δεν ξέρω αν το κίνητρό τους είναι η ζηλοφθονία, αν κονταίνουν τους άλλους για να φανούν οι ίδιοι ψηλοί, αν απλώς είναι αυτάρκεις και αυτοθεοποιημένοι μεταφράζοντας την ημιμάθειά τους σε σοφία. Το θέμα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, οι ίδιοι πάντα, βγάζουν μεροκάματο κανιβαλίζοντας τους συναδέλφους τους, κατηγορώντας τους για τα πάντα και φροντίζοντας σιωπηλά να υπονοήσουν πόσο καλά ασκούν οι ίδιοι τη δημοσιογραφία. Για να τα πετύχουν όλα αυτά προτάσσουν μεγάλες αξίες, όπως τα δικαιώματα ή η Αριστερά την οποία συνήθως υπηρετούν. Αν δεν χρησιμοποιούσαν άλλωστε αυτό το άλλοθι και τον ιδεολογικό καπνό, θα ήταν απλώς μίζεροι και εμφανώς κακόβουλοι στα μάτια του κόσμου.
Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι πως ενώ υποστηρίζουν τα δικαιώματα και την κομψή αντιμετώπιση των κατηγορουμένων είναι έτοιμοι να εξακοντίσουν βαριές κατηγορίες απέναντι σε συναδέλφους τους, όπως έκανε για μένα η ΕΦΣΥΝ αποκαλώντας με (με φωτογραφία παρακαλώ) πάτο της δημοσιογραφίας. Την απάντηση σε αυτό έδωσαν οι ίδιοι οι αναγνώστες της ΕΦΣΥΝ με σχόλιά τους κάτω από το σχετικό άρθρο. Βλέπετε οι γραφικοί φανφαρόνοι της βαριάς ιδεολογικής κριτικής των άλλων, αγνοούν πως δεν μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν πια γιατί το μέσο είναι διαδραστικό και μπορεί όλο το στομφώδες δημιούργημά τους που στηρίζεται στην σαρκοφαγία, να γκρεμιστεί από τον αναγνώστη με δυό γραμμές. Έφτασε στο σημείο η εφημερίδα, προκειμένου να χτυπήσει εμένα, να βαφτίσει την παιδεραστία σεξουαλική επιλογή την οποία δεν σέβομαι.
Μετά την κατακραυγή, η ΕΦΣΥΝ πόσταρε άλλο άρθρο στο οποίο διευκρινίζει πως στην εφημερίδα οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι να γράφουν ό,τι θέλουν.
Απ’ ό,τι είδα στα σχόλια των αναγνωστών απαντούσε η ΕΦΣΥΝ και όχι η κρινόμενη δημοσιογράφος. Δεν μπορείς όμως να βαφτίζεις την αυθαιρεσία και την επιπολαιότητα ελευθερία για να μην απολογηθείς. Δεν μπορείς θεωρητικά να απαιτείς σεβασμό σε κανόνες, όπως αυτόν του τεκμηρίου της αθωότητας, αλλά οι δημοσιογράφοι να γράφουν χωρίς κανόνες σεβασμού. Αυτή η ψευδεπίγραφη ελευθερία που είναι ο ευτελισμός του επαγγέλματος, εμφανίζεται μόνο όταν πρόκειται να κανιβαλίσουν ανθρώπους αλλά όχι συμφέροντα. Ψάχνω για παράδειγμα να βρω ένα ρεπορτάζ της ΕΦΣΥΝ για κάποιο από τα σκάνδαλα της Πειραιώς από την οποία παίρνει συστηματικά διαφήμιση. Η ελευθερία είναι λοιπόν στην αφ’ υψηλού σαρκοφαγία αλλά όχι στα υπόλοιπα. Εκεί είναι “τύπος και υπογραμμός”.
Δεν γνωρίζω τι ζόρι τραβάνε που λένε και στην πιάτσα μερικοί άνθρωποι στην εφημερίδα με μένα. Ξέρω όμως πως αυτή η τακτική του “κρίνω τους πάντες και αυτοδίκαια αποκτώ εγώ σπουδαιότητα”, “σηκώνω το δάχτυλο άρα έχω χέρι”, “ανοίγω το στόμα άρα έχω άποψη” ήταν από τις αιτίες που γκρέμισαν μια από τις πιο σπουδαίες εφημερίδες, την Ελευθεροτυπία. Αυτό το φαινόμενο της δημοσιογραφίας, επί χρόνια και πολύ φοβάμαι εξαιτίας των ίδιων ανθρώπων, έπαψε να δημοσιογραφεί και ζούσε διατυπώνοντας απόψεις για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι. Άνθρωποι που δεν πάταγαν στο ρεπορτάζ, αντέγραφαν τα ρεπορτάζ της τηλεόρασης και στη συνέχεια έγραφαν και ένα σχόλιο για το πόσο κακή ήταν οι τηλεόραση. Δημοσιογράφοι που ξέχασαν πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος και όρισαν στον εαυτό τους το ρόλο του παραγωγού απόψεων που αρκετές φορές παράγονταν απλώς για τον εαυτό τους. Η Ελευθεροτυπία κατρακύλησε έτσι ως την απαξίωση πριν κλείσει.
Φαίνεται πως η δημοσιογραφία ξεχνιέται. Η συνήθεια δύσκολα.
