Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Μπορεί να είμαστε μαλάκες δεν ξέρω. Μπορεί ρε παιδάκι μου να λείπει καμιά βίδα, ενδέχεται να περισσεύουν τίποτα πριτσίνια, ίσως να έχουμε κόψει πύρο που λένε και στα συνεργεία. Δεν εξηγείται αλλιώς που όλη η υφήλιος τους έχει τους πρόσφυγες στο κυνηγητό και μόνο στην Ελλάδα τους συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι. Σαν άνθρωποι εμείς και σαν να είναι άνθρωποι αυτοί και όχι πράγματα άψυχα και αμίλητα και ακούνητα και αγέλαστα. Και να σκεφτείτε ότι εμάς φοβερίζουν οι Ευρωπαίοι με έξοδο από τη συνθήκη Σένγκεν, από την οικογένεια της Γηραιάς Ηπείρου, από την ομάδα των πολιτισμένων κρατών και πάει λέγοντας. Ενώ στις δικές τους τις χώρες οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται ως πρόβατα. Για κούρεμα ως τώρα και αναρωτιέμαι μήπως δεν αργεί και η σφαγή…
Ε ναι, πρέπει να είσαι απάνθρωπος για να τσουρνεύεις τα υπάρχοντα κακομοίρηδων που έχουν διασχίσει τη μισή υφήλιο για να σωθούν. Το πρότεινε η Δανία πρώτη πρώτη για να μη χάσει το κοπυράϊτ και το υιοθέτησαν τόσο η Ελβετία όσο και η Βαυαρία εν ριπή οφθαλμού. Πόσα.. φέρνεις εντός των συνόρων παλικάρι μου; Τόσα. Και τι σου χρειάζονται, αφού σου προσφέρουμε εμείς μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσεις τη ζωή σου σε μια χώρα ευνομούμενη, σε ένα κράτος δικαίου; Θα κρατήσεις μερικά ψιλά για να αγοράζεις τσίχλες και τα υπόλοιπα θα τα δώσεις σ’ εμάς. Στην καλή μας κοινωνία που δεν θα αφήσει να ψοφήσεις σαν το σκυλί. Εντάξει, θα τραβήξεις λίγο κουπί, αλλά και ποιος δεν τράβηξε ρε παιδί μου; Οι καιροί είναι δύσκολοι, δεν το ξέρεις;
Μάπα το καρπούζι ως εδώ, αλλά η τσιφουτιά είναι αναμενόμενη. Έντεχνοι οι Ευρωπαίοι, δεν λέω, και πολιτισμένοι και αλφαδιασμένοι. Όταν όμως φτάνει η ώρα στον μπερντέ, ουδεμία διάθεση έχουν να αποχωριστούν τα φράγκα τους, τα φιορίνια τους, τα ευρώπουλά τους και τις λίρες τους. Τι γίνεται όμως όταν περνάμε από την απλή, ανόθευτη επίδειξη τσιγγουνιάς στον καθαρό, επιθετικό, ξεφτίλικο ρατσισμό; Σαν αυτό που αντιμετωπίζουν αυτή την εποχή οι πρόσφυγες σε κάποιες περιοχές της Βρετανίας. Θυμίζοντας εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης και συμπεριφορές που πιστεύαμε ότι τις αφήσαμε πίσω πριν από έτη πολλά…
Να μην τα λέω εγώ, να τα πει η Guardian. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της έγκυρης εφημερίδας, στο Κάρντιφ της Ουαλίας οι αιτούμενοι ασύλου στολίζονται με ερυθρό περικάρπιο θέλοντας και μη. Αν τα βγάλουν και τα πετάξουν στα σκουπίδια, η εταιρεία που έχει αναλάβει τη διαχείρισή τους (συμβόλαιο από το βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών) θα τους κόψει το φαϊ. Το ξαναγράφω για να μην νομίζετε ότι διαβάσατε λάθος: θα τους κόψει το φαϊ τελεία και παύλα. Οπότε θέλοντας και μη τα φοράνε και οδεύουν προς τα συσσίτια εν μέσω κοροϊδίας και ύβρεων από κοκκορόμυαλους ντόπιους. Την ίδια ώρα ερευνώνται οι καταγγελίες από πρόσφυγες που είχαν στεγαστεί στο Μίντλςμπρο, ότι οι πόρτες των οικιών τους είχαν βαφτεί όλες στο ίδιο κόκκινο χρώμα για να διακρίνεται σαφώς και χωρίς δεύτερη ματιά ποιοι μένουν εντός. Στην πολιτισμένη Βρετανία όλα αυτά.
Και λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό: Εντάξει, ζήσαμε περιστατικά αισχροκέρδειας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Εντάξει, είδαμε δημάρχους να μιλάνε για τους πρόσφυγες όπως θα μίλαγαν για τις κατσαρίδες. Εντάξει, υπάρχει ασυνεννοησία, αχταρμάς, μπυρδούκλα, όπως σε όλα τα πράγματα που γίνονται στην Ελλάδα. Αλλά αυτόν τον άθλιο, τον ξεδιάντροπο, τον φριχτό και απαράδεκτο ρατσισμό δεν τον συναντήσαμε πουθενά. Και νομίζω ότι η Ελλαδίτσα δικαιούται όχι το Νόμπελ και τέτοιες μαλακίες, αλλά έναν πόντο στην συνείδηση του πολιτισμένου κόσμου. Γιατί μπορεί να ντελαπάρισε μερικές φορές, αλλά αυτό που είχε να προσφέρει το πρόσφερε και με το παραπάνω.
