Οσοι εξακολουθείτε να έχετε αυταπάτες για το πού πάει η σημερινή Ευρώπη, καλό είναι να διαβάσετε τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών του Βελγίου για τον φόρο Τόμπιν.
Ο κ. Βαν Οβερτβελντ δήλωσε ότι ένας τέτοιος φόρος, με τη μορφή που προωθείται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός από τη χώρα του γιατί δεν εγγυάται την ασφάλεια της πραγματικής οικονομίας, ενδεχομένως να αυξήσει το κόστος χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους και θα πλήξει τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Πρωτοφανές; Σίγουρα.
Οι νεοφιλελεύθεροι, όταν στριμώχνονται, αποδεικνύουν πόσο κυνικοί ψεύτες μπορούν να γίνουν. Υποτίθεται ότι κόπτονται για την πραγματική οικονομία και το επίπεδο των συντάξεων, αλλά.. η αγωνία τους είναι να μην ανοίξει καμιά κερκόπορτα από την οποία θα σπεύσουν να εισέλθουν οι πληβείοι για να απειλήσουν τα κεκτημένα τους.
Ο περίφημος φόρος Τόμπιν -φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές- για την επιβολή του οποίου έχουν συμφωνήσει δέκα χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ανάμεσά τους η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα) θα μπορούσε να λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα όλης της Ευρώπης.
Το ποσό που υπολογίζεται ότι θα εξοικονομηθεί -ασήμαντο για τους έχοντες και κατέχοντες- είναι τεράστιο. Υποκρισία όμως υπάρχει και στις χώρες που έχουν συναινέσει. Η συμφωνία έγινε σε πρώτη φάση το 2012 και έκτοτε επαναβεβαιώθηκε αρκετές φορές.
Μόνο που η συμφωνία αφορά τις γενικές αρχές του μέτρου και όχι τις λεπτομέρειες. Στο ζήτημα αυτό οι μεγάλες χώρες -και αναφερόμαστε κυρίως στη Γερμανία, που διαρκώς επικαλείται την ιερότητα των υπογραφών κάτω από τις συμφωνίες- κωλυσιεργούν συστηματικά.
Εχουν τη δύναμη να την προωθήσουν, ακόμη και σε περιφερειακό επίπεδο, αλλά ισχυρίζονται ότι για να έχει απόδοση ο συγκεκριμένος φόρος πρέπει να γίνει αποδεκτός απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. Χοντρό πρόσχημα. Είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνήσει η Αγγλία;
Τα οικονομικά συμφέροντα του Σίτι δεν θα το επιτρέψουν. Είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνήσουν οι τράπεζες, οι λομπίστες και οι χρηματιστηριακές ελίτ;
Παρότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε, αντιδρούν και θα συνεχίσουν να αντιδρούν για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο και μπουν στον πειρασμό οι αβράκωτοι να καταθέσουν κι άλλα ενοχλητικά αιτήματα με άρωμα μπολσεβικισμού.
Οταν πρόκειται να επιβληθεί η λιτότητα και να περιοριστούν τα εργασιακά δικαιώματα, όλα στην Ευρώπη γίνονται γρήγορα, χωρίς περιττές συζητήσεις. Οταν πρόκειται για μέτρα που θα ανακουφίσουν τα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα, το κοσκίνισμα κρατάει χρόνια.
