Αν τη δεις από την αμιγώς οικονομική πλευρά, η σύλληψη του κ. Λεωνίδα Μπόμπολα ήταν άκρως αποδοτική. Μέσα σε δύο ώρες, το Δημόσιο έβαλε στα ταμεία του 1,8 εκατομμύρια ευρώ, χρήμα φρέσκο και αχνιστό, να το απλώνεις στο στρώμα και να γιομίζει το μάτι σου πεντακοσάευρα. Αν ήμουν ο Μπεϊζάνης, ο Θανάσης Βέγγος του «Θα σε κάνω βασίλισσα», θα σκεφτόμουν ως εξής: Από τον ένα Μπόμπολα βγάλαμε -ως δημόσιο ταμείο- 1,8 εκατομμύρια. Αν είχαμε εκατό Μπόμπολες, θα βγάζαμε 180 εκατομμύρια, ποσό γενναίο και σεβαστό. Πού να τους βρούμε, κύριε Μπεϊζάνη μου, τους εκατό Μπόμπολες; Ο ζητών ευρήσεται. Αν ψάξετε, θα τους βρείτε απαξάπαντος, καλή διάθεση να υπάρχει.
Ιδού λοιπόν το ερώτημα που καίει από προχθές τα χείλη του πανηλλήνιου. Αφού ο κ. Μπόμπολας μπορούσε να βρει μέσα σε δύο ώρες 1,8 εκατομμύρια, γιατί περίμενε πρώτα να τον συλλάβουν; Γιατί δεν τα έδινε από πριν; Δεν τα έδινε από πριν, γιατί δεν περίμενε ότι θα τον συλλάβουν, ήταν..
Ιδού λοιπόν το ερώτημα που καίει από προχθές τα χείλη του πανηλλήνιου. Αφού ο κ. Μπόμπολας μπορούσε να βρει μέσα σε δύο ώρες 1,8 εκατομμύρια, γιατί περίμενε πρώτα να τον συλλάβουν; Γιατί δεν τα έδινε από πριν; Δεν τα έδινε από πριν, γιατί δεν περίμενε ότι θα τον συλλάβουν, ήταν..