Tο καφεζαχαροπλαστείον-ζυθεστιατόριον το ανακάλυψα απο την πρώτη μέρα που έσκασα Αθήνα το '82. οχι λόγω Χατζιδάκι και Γκάτσου (ήμουνα ροκιό...), αλλά γιατί είχα πάρει info από τα λοιπά βλαχάκια ότι τα γλυκά του "λέγανε"!
Και πήγα και έκατσα και δοκίμασα και κατέληξα πως τέτοιο αρμενοβίλ και τέτοια μαρόν ντε γκιζέ δεν είχε πουθενά στο ντουνιά. Το πρώτο στρωνόμουνα επί τόπου και το έσκιζα, τα δεύτερα τα απολάμβανα στο σπίτι μακριά απο αδιάκριτα μάτια. Και καμιά φορά χρησιμοποιούσα το χώρο πίσω πίσω για δημοσιογραφικές συνεντεύξεις.
Με τον καιρό, όταν μπήκε στη ζωή μου εκείνη που κοιμάται πλάι μου, γνώρισα και το..
ρεστωρανάκι του μαγαζιού, που ήταν δίπλα, στη Βουκουρεστίου. Εκεί μας κόβαν την ανάσα τα κεφτεδάκια σχάρας με πουρέ. Συν μία χόρτα και γεια σας παλικάρια.
Αλλά δεν τράβαγε το μαγαζί. Μόνο κάτι γηραιές κυρίες και γηραιοί κύριοι σύχναζαν πια στην αρχή της περασμένης δεκαετίας, συν εμάς τα δυο, συν έναν εκδότη γνωστου free press και τέρμα τα δίφραγκα. Δεν είχε τότε χιπστεράδες να το αναγνωρίσουν ως vintage ναό...
Οπότε έκλεισε, οπότε ανακαινίστηκε και ξανάνοιξε ως ένα καφε βλαμμένο από πάνω ως κάτω. Με το εσπρεσάκι να το πληρώνεις 7 ευρώ παρακαλώ -λεφτά που δεν έχω δώσει ούτε στη βία Βένετο, ούτε στο λονδρέζικο Bar Italia, ούτε στο Plaza καν της Νέας Υόρκης όταν ήτανε ακόμη ξενοδοχείο. Και δεν τα εδωσα φυσικά στον Zonar's, όπου δεν έκατσα ούτε μία φορά. Χώρια το γλυκατζίδικο του μαγαζιού, στο χώρο του παλιού εστιατορίου, που πήγα και ψώνισα για να δοκιμάσω (ΟΛΑ τα δοκιμάζω!) και για πρώτη φορά στη ζωή μου έβγαλα καντήλες απο σοκολατάκια.
Μας τελείωσε όμως κι αυτό και ήρθε πλέον η περίφημη "πόρτα", για διαχωρίσει τους αμνούς απο τα ερίφια. και να διχάσει τους σχολιαστές των social media, που βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία για χολή και ξύδι. Προσωπικώς, λέω να μην τσιμπήσω από το hype της "πόρτας" και να μην ξαναπατήσω το πόδι μου στην πάλαι ποτέ ωραία σάλα. Εχει κι αλλού πορτοκαλιές, πρώτον, και δεύτερον είμαι επαρχιώτης αλλά δεν είμαι χωριάτης. Αυτά και ευχαριστώ για την υπομονή.
Χρήστος Ξανθάκης (fb)
