Μια φορά κι έναν καιρό, φωτογραφήθηκε για μηνιαίο περιοδικό γνωστή προσωπικότητα του δημόσιου βίου. Για συνέντευξη και προφίλ κολακευτικό. Εγινε όμως ένα κοκομπλόκο, κάποιος καυγάς ανάμεσα στον εκδότη και στη φαμίλια της κυρίας, δεν προχώρησε το θέμα. Τέλος πάντων πέρασαν μερικές μέρες, το ξεχάσαν όλοι.
Ενα πρωί ωστόσο, ντριν, ντριν, χτύπησε το τηλέφωνο του φωτογράφου.
"Γειά σας είμαι η τάδε κυρία που φωτογραφήσατε, θέλω τις φωτογραφίες".
Απάντηση φωτογράφου: "Δεν μπορώ να σας τις δώσω εγώ, από το περιοδικό θα τις πάρετε αν θέλουν να σας τις δώσουν." Οχι θα μου τις δώσετε, όχι από το περιοδικό, κλείνει το τηλέφωνο..
Την άλλη μέρα, πήγε στο στούντιό του ο φωτογράφος και είδε να τον περιμένουν τέσσερα ντούκια. Τον πήραν σηκωτό, τον βάλανε μέσα, του ανοίξανε το κομπιούτερ, βρήκαν τις φωτό, έβγαλαν το σκληρό δίσκο και τον πήραν μαζί τους. Με το χαμόγελό στα χείλη και πάλι φίλοι είμαστε. Και πάντα αγαπημένοι...
Xρήστος Ξανθάκης (fb)
