Πριν από πολλά χρόνια, όντας επικεφαλής σε αθλητικό τμήμα πολιτικής εφημερίδας, πήρα ραβασάκι από τον διευθυντή μου (αγαπητός, αξέχαστος συνάδελφος) που έγραφε:
«Διονύση, ο ‘‘τάδε’’ είναι φίλος μας», εννοώντας ότι προσέχουμε τι γράφουμε γι’ αυτόν. Ήταν παρέμβαση! Άλλοι θα την έλεγαν «ωμή», εγώ τη θεώρησα γραφική. Γιατί ο «τάδε» ήταν, απλώς, ένας καλός ξένος προπονητής όχι ομάδας από την ελίτ, ο οποίος (το πολύ πολύ) να είχε πιει κάνα κρασάκι με τον διευθυντή μου και τίποτε άλλο. Τι τον είχε ενοχλήσει δεν θυμάμαι. Ένας τίτλος; Ένα σχόλιο; Κάποια λεζάντα; Το σίγουρο είναι ότι δεν επρόκειτο για κάτι σοβαρό, που θα δικαιολογούσε ευθεία σύγκρουση. Ωστόσο, μου δόθηκαν εξηγήσεις και δεν ξαναυπήρξε άλλη ωμή ή… βραστή παρέμβαση. Σε άλλες δουλειές μου, βέβαια, είχα παρεμβάσεις – κάποτε και..
ακραίες.
Μια φορά, ετοιμάζοντας τη βασική σελίδα εφημερίδας στην οποία κατείχα επιτελική θέση, μου ήρθε έτοιμος γραμμένος ο τίτλος τού θέματος που «έπρεπε» να προβάλω ως κορυφαίο και για το οποίο θέμα διαφωνούσα γιατί ήταν υποβολιμαίο και αναληθές. Έδωσα μάχη για να μεταπείσω αλλά δεν μπόρεσα. Πήρα το σακάκι μου και έφυγα, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο harddog-sport EΔΩ (δημοσιεύτηκε και στη
Live Sport της Τετάρτης)
