Η ώρα του «ΟΧΙ»Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όπως χαζολογούσα αυτές τις μέρες στο ίντερνετ, έπεσα πάνω στην εξομολόγηση ενός ευρωλιγούρη. Ενός ανθρώπου των γραμμάτων συγγνώμη, που για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια αντί να ασχολείται με την τέχνη του προσπαθούσε να μας βάλει μυαλό. Να μας νουθετήσει, να επιβάλει την σοβαρότητα και να αποδείξει ότι είμαστε στόκοι. Ότι δεν μας έκοβε καθόλου όταν ψηφίσαμε «ΟΧΙ» τον περασμένο Ιούλιο…
Η επιχειρηματολογία του ανδρός, δεν είχε και πολλή σημασία. Μπλα, μπλα, μπλα Ευρώπη, μπλα, μπλα, μπλα διαφωτισμός, που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος πριν αποσυρθεί οριστικά στο Παλαιό Ψυχικό. Για να ψαρώσει το βλαχαδερό, που λέμε και στο χωριό μου, και να αισθανθεί ούφο,..
γκασμάς, φούφωτος, μπροστά στο μεγαλείο της ουμανιστικής σκέψης. Και να παραδεχθεί επίσης το λάθος του το αιώνιο, να σκύψει το κεφάλι και να πει το «ήμαρτον». Μπορεί κι αλλιώς;
Είχε, βέβαια, και έναν άλλο σκοπό το σημείωμα του φιλοευρωπαίου ρέκτη. Να εμψυχώσει τους ομοϊδεάτες του, να υποδαυλίσει τη φλόγα που έσβησε, να αναστήσει τους νεκρούς, αν προτιμάτε, που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Οι Αμερικανοί το αποκαλούν αυτό "rallying the troops” και έχουν δίκιο στην ακριβολογία τους. Αρκεί, φυσικά, να υπάρχει στράτευμα για να το εμπνεύσεις και να μην έχει σκορπίσει στους τέσσερεις ανέμους. Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και τα δόλια τα Εσπάκια που έβγαλαν φτερά και πέταξαν…
Γιατί τα στρατά του «ΝΑΙ» δεν είναι πια συγκεντρωμένα και στοιχισμένα. Πάει τέλειωσε, εγκατέλειψαν το όρυγμα και το ‘σκασαν, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Δεν γίνεται άλλωστε να δαγκώσεις τέτοια πιπεριά και να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Όσο ζόρικος και να είσαι, όσο σκυλί ατάιγο που λένε και στην Πάτρα, θα γυρίσεις την πλάτη στον εχθρό και θα το βάλεις στα πόδια. Ζήσε για να πολεμήσεις μιαν άλλη μέρα.
Και μην προσπαθείς να βαφτίσεις τη νύχτα μέρα, σε παρακαλώ. Αυτό λέω εγώ και επιμένω ότι η πιο σημαντική ώρα του έθνους την περασμένη χρονιά ήταν η νίκη του «ΟΧΙ». Πέρα από αριστερά, πέρα δεξιά, πέρα από κέντρο και απόκεντρο. Ήταν μια ώρα ανάτασης, πυγμής, ενότητας και σθένους για την Ελλάδα. Και ως τέτοια πρέπει να τη θυμόμαστε και να τη χρησιμοποιούμε για παράδειγμα στο μέλλον. Στο μέλλον που δεν περιμένει, στο μέλλον που δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε καμιά!
Υ.Γ.: Ήταν επιπλέον το δημοψήφισμα η ώρα όπου οι δημοσκόποι έχασαν τόσο τα αυγά όσο και τα πασχάλια…
- newpost.gr
