Ανοίγω το πρωί ραδιόφωνο να ακούσω Χατζή και Παναγιωτόπουλο, πρώτες ειδήσεις η μπούκα του Άδωνι στον Λαζόπουλο και η συνεχιζόμενη φιλολογία στη Νέα Δημοκρατία για το αν πήρε θέση ο Καραμανλής, αν θα πάρει θέση ο Καραμανλής και αν πρέπει να πάρει θέση ο Καραμανλής στις εσωκομματικές εκλογές. «Ωραία», γυρνάω και λέω σε εκείνη που κοιμάται πλάι μου, «δεν έχουμε ειδήσεις σήμερα. Θα κάτσω να γράψω για τις αγαπημένες χαζομαρίτσες!»
Υποτίθεται βέβαια ότι θα υπήρχε ένα θέμα χτες βράδυ με τα προαπαιτούμενα και μια αγωνία και ένα στρες τεστ στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Μαύρα μάτια, που λέμε και στο χωριό μου. Πέρασε το στόρι με 153 ψήφους και πέρασε στο άστε ντούε. Και όλη η φημολογία για.. ρωγμές, αποχωρήσεις και διαμαρτυρίες, μπήκε άρον άρον στο χρονοντούλαπο. Και αναδείχθηκε νικητής για μία ακόμη φορά ο πρωθυπουργός κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όχι ότι δεν το ξέρανε στο Μαξίμου και όχι επίσης ότι τη μισή φημολογία δεν την είχαν υποδαυλίσει οι ίδιοι…
Έτσι είναι όμως. Σε μια χώρα που όλοι και όλες αγοράζουν τρόμο, λογικό είναι να τον πουλάνε χονδρική τόσο η αντιπολίτευση όσο και η κυβέρνηση. Γιατί δηλαδή να μας τρομάζουν μόνο ο Μεϊμαράκης, ο Σταυρούκος και η Φώφη; Θα μας τρομάξουν και οι Συριζαίοι μια χαρίτσα, έτσι ώστε όταν τα φέρουν βόλτα να μοιάζει διπλή η νίκη τους. Όπερ έδει δείξαι που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου, φιλόλογος εκ των καλυτέρων που αναδείχθηκαν από την κοιτίδα του Αριστοτελείου.
Αλλά σας είχα υποσχεθεί χαζομαρίτσες. Να το γελάσουμε λίγο, να πάρουμε μια αναπνοή, να πάμε έτσι ως το βράδυ που έχει την ευρωπαϊκή διάσκεψη για τους πρόσφυγες και μπορεί να δαγκώσουμε πιπεριά. Ως τότε όμως, κάθομαι εγώ και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ σαββατιάτικης εφημερίδας που γράφει ότι «ο σχεδιασμός να ενταχθούν οι πίνακες ζωγραφικής στο περιουσιολόγιο έφερε το πρώτο “πάγωμα» στην αγορά και τις πρώτες σκέψεις για “απόδραση” μέσω Κύπρου.»
Το διαβάζω και θυμάμαι εκείνο το στιγμιότυπο, προ ετών, όπου εκλήθη ένας μεγαλοεκδότης να επισκεφθεί την οικία μεγαλοστελέχους των επιχειρήσεών του. Μόλις είχε ολοκληρώσει την ανακαίνιση το μεγαλοστέλεχος, μόλις είχαν αποχωρήσει τα μαστόρια και ήταν πολύ περήφανο, ήθελε να το δείξει το τσαρδί. Οπότε κάλεσε μερικούς εκλεκτούς κυρίους και μερικές εκλεκτές κυρίες για να το γιορτάσει.
Μπήκε ο ένας, μπήκε ο άλλος, κάποια στιγμή έφτασε κι ο μεγαλοεκδότης. Εισήλθε, έβγαλε παλτό, πήγε να το αφήσει, είδε δίπλα στην πόρτα έναν πίνακα σπουδαίου Γάλλου ζωγράφου. Σήκωσε φρύδι, χαμογέλασε, γύρισε στο μεγαλοστέλεχος, του είπε: «Ωραίο το αντίγραφο.» Το μεγαλοστέλεχος δεν είπε τίποτα. Εκείνος που μίλησε ωστόσο, ήταν ο διπλανός του μεγαλοεκδότη στο τραπέζι. Που του είπε με χαμηλωμένη φωνή: «Δεν είναι αντίγραφο, το ορίτζιναλ είναι…»
Ο μεγαλοεκδότης δεν σχολίασε. Κατάλαβε, αλλά δεν σχολίασε. Ήταν ηλικιωμένος πια, ήταν κουρασμένος, είχε μπαϊλντίσει μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι. Είμαι σίγουρος όμως πως αναρωτήθηκε αν κάποια στιγμή, μια στιγμή στο απώτερο μέλλον, όπου ο εν λόγω πίνακας θα περιλαμβανόταν σε κάποιου είδους περιουσιολόγιο.
- από το newpost.gr
