Εδώ και τρεις μήνες, η Νίκη δεν έχει ανταλλάξει κουβέντα με τους συναδέλφους της στο φροντιστήριο. Μπαίνει κάθε μέρα στο γραφείο των καθηγητών, τους καλησπερίζει γλυκά κι αυτοί της στρέφουν επιδεικτικά την πλάτη. Προσπαθεί να ανοίξει μια ανθρώπινη συζήτηση και φεύγουν απ’ το δωμάτιο. Δεν είναι εποχή να τους δει κανένα μάτι να μιλάνε με την «ανεπιθύμητη», άλλωστε αυτή ήταν που παραλίγο να τους «κλείσει» τη δουλειά και να βρεθούν στον δρόμο! Τι τις θέλει τώρα τις καλησπέρες;
Δεν πάει πολύς καιρός που η εργοδοσία τούς ζήτησε να υπογράψουνε χαρτί ότι τάχα εισπράξανε το δώρο του Πάσχα. Η Νίκη δεν υπέγραψε, χωρίς να κάνει φασαρία· δεν της πήγαινε το χέρι να προδώσει αγώνες και πιστεύω. Το θέμα έμεινε εκεί, ώσπου τον Ιούνη της ανακοινώσανε..
ορθά-κοφτά ότι δεν θα ξαναπροσληφθεί γιατί δεν δέχτηκε να βάλει εκείνη την υπογραφή. Δεν άφησε το θέμα έτσι, με ποιο δικαίωμα την παραπέταγαν μετά από τόσα χρόνια, απλώς επειδή δεν συνηγόρησε στο ψέμα;
Μέσα από τον σύλλογο εργαζομένων στα φροντιστήρια έγινε μεγάλη φασαρία. Πέρασε το καλοκαίρι με παραστάσεις διαμαρτυρίας, συνεχείς ακροάσεις στην Επιθεώρηση και «φιλικούς» καφέδες με μπόλικες συστάσεις στην Ασφάλεια. Μέχρι το υπουργείο έφτασε η υπόθεση και λίγο πριν από τις εκλογές εξαναγκάστηκε ο εργοδότης να την επαναπροσλάβει κανονικά, όπως και έγινε. Κι έκτοτε, ξεκίνησε το μαρτύριο της σιωπής από τους συναδέλφους.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Λ. Κουγιουμουτζής στην Εφ Συν, ΕΔΩ
