Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Πολλά μας χάρισε ο Μηνάς Χατζησάββας. Με την τέχνη του, με τον χαρακτήρα του, με την στάση του σε αυτή την παλιοζωή. Τον απολάμβανες στη σκηνή και στην οθόνη, τον χαιρόσουν στις συνεντεύξεις του, τον εκτιμούσες για τον τρόπο του να χειρίζεται προσωπικές καταστάσεις εν μέσω καιρών χαλεπών. Ως και στους μεσόκοπους αρσενικούς πρόσφερε άλλοθι με εκείνα τα αλησμόνητα πηδήματά του στην τηλεοπτική «Αναστασία». Ακόμη το θυμούνται μερικοί μερικοί και αναβιώνουν τις φαντασιώσεις τους στο διαδίκτυο. Con gusto, που λένε και οι Ιταλοί…
Όσα όμως μας χάρισε εν ζωή ο Χατζησάββας, άλλα τόσα μας χάρισε με τον θάνατό του. Πρώτο και καλύτερο ότι έβγαλε όλα τα φίδια απ’ τις φωλιές τους. Όλους αυτούς τους καλούς κυρίους και τις κυρίες τις ακόμη καλύτερες, που δεν άντεξαν να μην χύσουν δηλητήριο και χολή για τον εκλιπόντα. Επειδή ήταν ομοφυλόφιλος δηλωμένος, επειδή είχε σύντροφο που δεν φρόντισε να κρυφτεί,..
επειδή ζήτησε να μην κατατεθούν στεφάνια στην κηδεία του αλλά να δοθούν τα αντίστοιχα χρήματα στους πρόσφυγες, επειδή απαίτησε πολιτική κηδεία, επειδή θα ταξιδέψει η σορός του στην Βουλγαρία για καύση.
Ως και πρώην δεξί χέρι πρωθυπουργού Έλληνα έσκασε μύτη και έβγαλε τα σωθικά του στο ίντερνετ για τον Χατζησάββα. Εκθειάζοντάς τον αρχικά, για να σημειώσει στη συνέχεια επί λέξει: «Τώρα γιατί πρέπει να φάμε στη μάπα την αξύριστη "χήρα" του; Άμα ο εκλιπών ήθελε να μιλήσει για όλα αυτά, θα το είχε κάνει.» Τόσο καλά, τόσο ανθηρά. Και ρωτάω τώρα εγώ: Ό,τι και να ήταν ο Πανταγιάς, ό,τι και να ήταν ο Ρουσόπουλος, ό,τι και να είναι ο Παππάς, υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγουν και να γράψουν τέτοια πράγματα; Μάλλον όχι…
Αλλά δεν μας χάρισε μόνο αυτό ο Χατζησάββας. Έδωσε επίσης την ευκαιρία σε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να εκδηλώσει αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης. Και δεν ήταν άπαντες πνεύματα φιλελεύθερα, που βγήκαν να υποστηρίξουν τη μνήμη και τις επιλογές του ηθοποιού. Ανάμεσά τους υπάρχουν και άνθρωποι συντηρητικοί, υπάρχουν άνθρωποι θρησκευόμενοι, υπάρχουν άνθρωποι που ακούν «ομοφυλόφιλος» και στρίβουν στην πρώτη γωνία. Δεν είναι ωστόσο χαζοί, δεν είναι βρωμιάρηδες. Έχουν τις καρδιές τους στη σωστή θέση, έχουν ηθικές πυξίδες και δεν ντράπηκαν να αναγνωρίσουν ότι ο Χατζησάββας είχε υπερβεί όλες τις μαλακισμένες καρικατούρες αυτής της παλιοκοινωνίας και είχε ανέβει σε ένα βάθρο ολόδικό του. Δίνοντας ένα παράδειγμα φωτεινό για όλους και όλες…
Κι ένα τελευταίο δώρο από τον Χατζησάββα, μην ξεχάσω να το καταγράψω. Οι επιθυμίες του για πολιτική κηδεία και καύση, προσφέρουν επιχειρήματα σε όσους και όσες επιθυμούν έναν λογικό εκσυγχρονισμό της πατρίδας μας. Γιατί τώρα στις παρέες και στις κουβέντες δεν θα λένε «ξέρω κάποιον που κηδεύτηκε έτσι κι έτσι» και ποιος είναι αυτός ο κάποιος και άσε ρε φίλε και κόψε την παραμύθα. Τώρα θα λένε «ο Χατζησάββας αυτό έκανε» και θα ακούνε οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες. Και θα είναι αναγκασμένοι και αναγκασμένες να τοποθετηθούν χωρίς φόβο και πάθος επί του ζητήματος, όπως ο εκλιπών. Όπως ακριβώς ο εκλιπών.