Ναι θα «εκτεθώ» . Και θα γράψω για εκείνον. Γιατί του αξίζει. Και γιατί μου έλειψε προχθές ο Στέλιος μου. Τον σκέφτομαι ούτως ή άλλως τέτοιες μέρες, σε γιορτές. Αλλά δεν είναι γι αυτό που μου λείπει ούτως ή άλλως. Είναι που τον ήθελα το βράδυ της Τρίτης όταν ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης-κι ο Στέλιος ως πνεύμα αντισυμβατικό και υπέροχα ανυπόφορο αν και δεν συμβίωνε με κανέναν εύκολα και για πολύ, είμαι σίγουρη πώς τώρα θα τιθάσευε την ορμή του λιγότερο για να συμβιώσει και περισσότερο για να υπογράψει εορταστικά και παράφορα αυτό που ανήκει και σ΄εκείνον.
Μα πιο πολύ λυπάμαι που δεν ήταν εδώ να ακούσει για τις καμπάνες του Αμβρόσιου. Και να γελάσει βραχνός πάντα απ΄τα μπόλικα τσιγάρα. Και κάτι «προβοκατόρικο» να σκεφτεί. Ο Στέλιος που εξασκούσε τις σπουδές υποκριτικής και το ταλέντο του κατά το ήμισυ σε ιστορικές πλάκες, τις οποίες ακόμα συζητούν οι φίλοι του στη Θεσσαλονίκη. Και που εφάρμοζε το «τρόλινγκ» μόνος,..
«ιερόσυλος» κι ανυπότακτος, προτού καν να ανακαλυφθεί ο όρος. «Εκτονώνεις την κοινωνική σου επιθετικότητα», επιχειρούσε να τον προσγειώσει και να τον προειδοποιήσει ο σοβαρός αδελφός του για να εισπράξει ένα (βραχνό) γέλιο και μία γερή βρισιά-αλλά σε χαϊδευτικούς τόνους.
Στα 17 του ο Στέλιος τις έφαγε γερά από τον πατέρα του με τη ζωστήρα, γιατί έντρομος κι αμήχανος του είχε εξομολογηθεί πώς τον αναστατώνει όταν κοιτάει απ΄το παράθυρο τους φαντάρους στο διπλανό στρατόπεδο να κάνουν ασκήσεις. Παιδάκι που λόγω της περίκλειστης, ενοχικής και ένοχης εποχής, δεν ήξερε τι του συμβαίνει. Ε και δεν έμελε να μάθει αμέσως, τουλάχιστον από τον ακόμα πιο έντρομο πατέρα του. Ήταν που ήταν και το «δύσκολο παιδί». Εκεινο που αναστάτωνε τη γειτονιά με ιδιόρρυθμες σκανδαλιές κι αυτοσχέδια ποιηματάκια, ένα (σε άψογη ομοιοκαταληξία) για κάθε γείτονα, προορισμένα να απαγγέλονται φωναχτά απ΄το μπαλκόνι σε όποιον του ήταν αντιπαθής. «Από μικρός πρόβλημα», έλεγε μετά η μάνα του.
Ήταν αμείλικτος ο Στέλιος μου. Και με τον εαυτό του. Και αγαπημένος. Μερικές φορές επέστρεφε στο σπίτι με εμφανή σημάδια από βραδινούς ξυλοδαρμούς. Δε μάσαγε και δε σήκωνε «κράξιμο». Μεγάλωσε εκλεκτικός και ανυπότακτος. Έζησε στη Γερμανία, στην Ελβετία, ένα καιρό και στη Γαλλία. Μετά Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Συλλέκτης ωραίων πραγμάτων: βιβλία, πίνακες, λάμπες, όμορφα έπιπλα, παλιά μπουκάλια φαρμακείου, παλιά κουμπιά, μεταξωτά σεντόνια, αντίκες. Το σπίτι του- το θυμάμαι- καταφύγιο καλαισθησίας. Και πάντα με μουσική. Έχω τα βινύλιά του: Μπίλυ Χόλιντεϊ και Μαρκόπουλος και Κατ Στήβενς και Μάλερ και Βάγκνερ. Και Κάλλας. Τα πάντα. «Πάλι άκουγε δυνατά Κάλλας κι έκλαιγε μέχρι το πρωί», ήταν το συνθηματικό τηλεφώνημα της μάνας του στον αδελφό του κάθε φορά που πέρναγε ο Στέλιος ζόρια.
Ο Στέλιος μου που του έλεγα τα πάντα, τα παιδικά μου «τα πάντα». Και με συμβούλευε υπεύθυνος και σοβαρός. Κι ας ζούσε ο ίδιος μονίμως εκτός ορίων. Απολύτως ξέφρενα. Κι ας έγιναν όταν πια επέστρεψε μόνιμα στο πατρικό του, καθημερινά τα τηλεφωνήματα της μάνας του από τη Θεσσαλονίκη για αυτά τα «ζόρια» και την Κάλλας διαπασών. Αλλά και στην Αθήνα τι ζωή! Ηθοποιός ένα καιρό, φίλος μίας παρέας καλλιτεχνών και πανεπιστημιακών, με τους οποίους κατά καιρούς μάλωνε, τα ξανάβρισκε μετά, γύριζαν μαζί στις νύχτες αυτής της πόλης. Κι έτσι έγινε μία αγαπημένη «περσόνα» της νύχτας. Έτσι τον έβαλε κι ο Κωνσταντίνος Τζούμας στις σελίδες του «Ως εκ θαύματος»: ακουμπισμένο, με το ουίσκι του που το κατανάλωνε καθημερινό και άφθονο, στη μπάρα ενός διάσημου τότε ποτάδικου του Παγκρατίου.
Ο Στέλιος πάντα εκτός «τροχιοδρόμησης» και άνευ φρένων. «Ποιος ήταν αυτός ο όμορφος φίλος του Στέλιου;», ρώταγα, κάποιες φορές που επισκεπτόμασταν απροειδοποίητα το σπίτι του. Έτσι μάθαμε με τον αδελφό μου τις αλήθειες. Κι έτσι τις σεβαστήκαμε. Κι έτσι αγαπήσαμε τον Στέλιο μας. Που κι εκείνος μας αγαπούσε. Που αγαπούσε την Κάλλας. Και τα ωραία πράγματα. Και την ξέφρενη ζωή. Και που πέθανε μόνος ξαφνικά ένα πρωί στη Θεσσαλονίκη. Που ήταν ομοφυλόφιλος. Που την περασμένη Τρίτη θα ευχόμουν να ζει. Και που ήταν ο αδελφός του πατέρα μου.
lifo.gr
