Αίσθηση προκάλεσε το τρισέλιδο εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ της Eφημερίδας των Συντακτών για το τραγικό φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αναφέρεται στα 2/3 του συνόλου όσων έχουν απομείνει να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα («Από τη μισθωτή στην... αμισθί σκλαβιά»).
Το μήνυμα της έρευνας προς την κυβέρνηση είναι σαφές: αν δεν αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό, μαζί με την άλλη μεγάλη καταιγίδα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, και γενικώς αν δεν χτυπήσει αποτελεσματικά την... παραδοσιακή ελληνική παραοικονομία, θα αποτύχει πολύ..
γρήγορα. Διότι όσο παρατείνεται αυτή η έκτακτη και παράνομη κατάσταση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων τόσο θα αιμορραγούν μέχρι εξοντώσεως τα δημόσια οικονομικά, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και προφανώς τα ίδια τα χιλιάδες φτωχότερα θύματα αυτής της τραγωδίας.
Η απάντηση, ωστόσο, στο ερώτημα που θέτει η ρεπόρτερ μας Ντίνα Δασκαλοπούλου «γιατί οι εργαζόμενοι ανέχονται αυτές τις ταπεινωτικές συνθήκες» έχει μία ακόμα σοβαρή διάσταση.
Δεν είναι δηλαδή μόνο οι αναφερόμενοι παράγοντες (ότι μένουν διότι ελπίζουν και προτιμούν έστω και μια επισφαλή θέση εργασίας από την κατάπτωση στη χοάνη της μακροχρόνιας ανεργίας), αλλά και οι εξής:
■ Πρώτον, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι σε προβληματικές επιχειρήσεις όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων παραμένουν στις δουλειές τους διότι έτσι συνεχίζουν να είναι ενεργοί επαγγελματικά και, κυρίως, τυπικά ασφαλισμένοι.
Συνεχίζουν να κολλούν τα ένσημά τους (αν και το αφεντικό τους δεν πληρώνει τις εισφορές και τους φόρους τους), διατηρώντας επομένως την κοινωνική ασφάλισή τους (τον γιατρό, το νοσοκομείο, τα φάρμακα για τους ίδιους και τα «προστατευόμενα» μέλη της οικογενείας τους και την ελπίδα ότι κάποτε θα πάρουν σύνταξη). Και
■ Δεύτερον, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, όπως και οι τυπικά «αδήλωτοι», άρα και αόρατοι εργάτες παγιδεύονται υποχρεωτικά, αληθινοί όμηροι σ’ αυτή την απαράδεκτη γκρίζα ζώνη, μόνο και μόνο επειδή οι νόμοι και η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν ξεκαθαρίζουν σύντομα, ως οφείλουν, τα των προβληματικών ή πρακτικά χρεοκοπημένων επιχειρήσεων.
Διότι αν οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα τους και το Δημόσιο μπορούσαν γρήγορα στα δικαστήρια να εκκαθαρίσουν μια τέτοια επιχείρηση-φάντασμα, τότε θα έλπιζαν και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι σε ένα λυτρωτικό τέλος και ενδεχομένως (εάν το κράτος τούς παραχωρούσε την περιουσία, τα μέσα παραγωγής, της χρεοκοπημένης επιχείρησης) σε μια νέα αρχή ενός ενάρετου εργασιακού κύκλου.
Δημήτρης Τρίμης (ΕφΣυν)
