Γράφει ο Νίκος Σβέρκος (efsyn)
Θα περίμενε κανείς σε μια πολυαναμενόμενη τηλεοπτική συνέντευξή του, ο Γιάννης Πανούσης να προβεί σε κάποιου είδους «αποκαλύψεις», ανάλογες με εκείνες που έκανε προ περίπου δέκα ημερών στο πλαίσιο (όπως πλέον είναι αντιληπτό) της προώθησης του νέου του λογοτεχνικού πονήματος. Ωστόσο στην συνέντευξή του στον «Ενικό» παρακολουθήσαμε ουκ ολίγες ανατροπές της μέχρι τώρα «Πανουσιάδας».
Ισχυρίστηκε ότι δεν έδωσε τελικά ονόματα σε δικαστικές αρχές και κανάλια, παρά τις οχλήσεις των δημοσιογράφων του πάνελ. Είπε μάλιστα σε άλλο σημείο ότι έχει και άλλα γραπτά κείμενα,..
τα οποία δεν έχει καταθέσει αρμοδίως στις αρχές. Γενικώς οι ισχυρισμοί του πρώην αναπληρωτή υπουργού ήταν από «θολοί» έως έωλοι, σε τέτοιο βαθμό που στο στούντιο υπήρχε έκδηλος ένας εκνευρισμός από τους υπευθύνους της εκπομπής. Μάθαμε βέβαια ότι, σύμφωνα με τον Γιάννη Πανούση, ορισμένοι αστυνομικοί στρέφονται στη Χρυσή Αυγή, λόγω... συνθημάτων διαδηλωτών.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο αφορούσε την μεταχείρισή του ιδίου από τα μέσα ενημέρωσης. Σε ένα σημείο, ο δημοσιογράφος Βασίλης Χιώτης ρώτησε τον κ. Πανούση αν μετανιώνει που έκανε τελικά και λίγο... «σόου» με όλη την υπόθεση. Ο πρώην υπουργός εξανέστη λέγοντας ότι ο ίδιος δεν εμφανίστηκε σε κανάλια, αν και είχε προλάβει μέχρι τώρα να μιλήσει σε πέντε εφημερίδες, δίνοντας δηλώσεις και πληροφορίες και δυο συνεντεύξεις. Έφτασε δε στο σημείο να καταγγείλει λίγο πολύ και στοχοποίηση...
«Η Εφημερίδα των Συντακτών έχει συμβόλαιο θανάτου με μένα» είπε ο Γιάννης Πανούσης. «Δεν συζητιέται! Αυτά που γράφουν για μένα είναι να τρελαθείς!» προσέθεσε.
Ας είμαστε σαφείς. Η «Εφ.Συν.», δηλαδή οι δημοσιογράφοι της, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, έθεσαν εξ αρχής δημοσιογραφικά ερωτήματα για την όλη υπόθεση. Επικοινώνησαν με νομικούς, έκαναν ρεπορτάζ, ανέλυσαν και δημοσιοποίησαν την οπτική τους. Τα περί «συμβολαίου θανάτου», πολιτικού ελπίζουμε ότι εννοεί ο κ. Πανούσης, δεν αφορούν κανέναν στην εφημερίδα μας.
Εάν σε τελική ανάλυση ένας πολιτικός προσπαθεί να καλύψει το πολιτικό και επικοινωνιακό του φιάσκο με τέτοια λεκτικά «πυροτεχνήματα», τότε αναδεικνύονται απλώς άλλα στοιχεία των επιλογών του. Και η δημοσιογραφία δεν βρίσκεται εδώ για να «προμοτάρει» τις ιστορίες με μπόλικη αστυνομική φαντασία, αλλά για να θέτει τα ζητήματα ως έχουν. Και ας ενοχλεί.
