 |
| Xαμόγελα στη σύσκεψη. Δεν συνηθίζεται... |
(...) Και να ‘μαστε όλοι εμείς, οι επιζώντες του εργασιακού μακελειού, οι απολυμένοι και οι παραιτημένοι, ξανά στις επάλξεις και αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική πρόκληση της ζωής μας: να δουλεύουμε για τους εαυτούς μας!
Θα ’θελα να σας είχα από μια μεριά, όλους εσάς, που κάθε μέρα δίνετε τον οβολό σας και μας κρατάτε στον αφρό ζωντανούς και μάχιμους, στις καθημερινές συσκέψεις για την πρωτοσέλιδη διάταξη των θεμάτων και τον πρώτο τίτλο.
Μία χούφτα αρχισυντάκτες, με διαφορετικές πορείες και πολιτικές αναφορές και προσλαμβάνουσες, εκλεγμένοι ο καθένας από το τμήμα του και όλοι μαζί από τη γενική συνέλευση μας, αιρετοί και..
ανακλητοί, να παλεύουμε κάθε μέρα επί ώρες ατέλειωτες με το πολυκέφαλο τέρας της επικαιρότητας, χωρίς τον «μπούσουλα» -και τον αόρατο βούρδουλα- του αφεντικού.
Με τους καβγάδες μας, τις διαφωνίες μας, τα επιχειρήματα και τον πανδαμάτορα χρόνο να πιέζει ασφυκτικά, μέσα σε σύννεφα καπνού και ωκεανούς από καφέδες. Με τα ρίσκα και τα ρεπορτάζ της τελευταίας στιγμής, για να «δέσει» το αδύναμο θέμα.
Μια άλλη ματιά στα γεγονότα...
Τι θα πάμε πρώτο και τι δεύτερο; Τι ενδιαφέρει πιο πολύ τον κόσμο - τα οικονομικά, οι συντάξεις, οι πόλεμοι και η προσφυγιά, οι πολιτικές έριδες, τα κοινωνικά θέματα, οι φασίστες;
Ποια «πηγή» λέει την αλήθεια, ποια μας εμπαίζει;
Θα τον «πιάσει» το κοινό μας τον πονηρό τίτλο με τις πολλαπλές αναγνώσεις ή θα γελάει μαζί μας αύριο το πανελλήνιο;
Και καλά όσο ήταν στα πράγματα οι Σαμαροβενιζέλοι - η αντιπολίτευση είναι πάντα πιο εύκολη. Τι κάνεις όταν αυτοί που κυβερνούν και παίρνουν τα σκληρά, ακόμη και αντιλαϊκά μέτρα, είναι (νυν ή πρώην) φίλοι σου, σύντροφοι, συναγωνιστές;
Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα!
Θυμάμαι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Σεπτέμβρη, όταν «μπουμπουνίσαμε» ένα θέμα για τις συντάξεις που δεν άρεσε καθόλου στον ΣΥΡΙΖΑ: οι μισοί μας βρίζανε για Συριζαίους και οι άλλοι μισοί για λαφαζανικούς!
Κι εμείς λέγαμε: «για να μας βρίζουν όλοι, μάλλον κάνουμε καλά τη δουλειά μας»...
Γιατί αυτό κάνουμε εδώ μέσα - τη δουλειά μας.
Ενα έχω να πω, από καρδιάς -αυτό που λέω χρόνια τώρα σε όποιον με ρωτάει, Ελληνα ή ξένο, συνάδελφο ή άσχετο:
Αυτό που γίνεται κάθε μέρα στην Κολοκοτρώνη 8 είναι δημοσιογραφικά ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ - ένα μιντιακό πείραμα ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης, χωρίς προηγούμενο στην Ελλάδα, κι ακόμα παραπέρα.
- απόσπασμα από άρθρο του Γιώργου Τσιάρα στην ΕφΣυν για τα τρία χρόνια της εφημερίδας - Διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ
