Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Το καλύτερο των τρομοκρατικών ημερών, το άκουσα ένα πρωί αυτή την εβδομάδα. Για κάποιο λόγο είχα βγάλει τα ακουστικά (είμαι προσηλωμένος στο γιουτούμπι και στους Motorhead για να μην ακούω δελτία και ενημερωτικές εκπομπές) και έπεσα πάνω σε ένα «έκτακτο» από την Εσπερία. Όπου ο δαιμόνιος ρεπόρτερ του ελληνικού καναλιού ανέλυε τις άοκνες προσπάθειες των διωκτικών αρχών στην καταδίωξη των τζιχαντιστών και πως τρέχανε εδώ και διακτινίζονταν εκεί και δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξεφύγουν οι κακοί. Καμία περίπτωση, σου λέω.
Δηλαδή σχεδόν καμία, γιατί εκείνη τη μέρα κάπου τους είχανε στριμώξει, σε ένα ξενοδοχείο άθλιο, αλλά τους χάσανε τελευταία στιγμή γιατί είναι γατιά οι ισλαμοτέτοιοι και μυρίζονται τον κίνδυνο..
και βάλε και βγάλε και πάρε και δώσε. Και κάποια στιγμή ο ρεπόρτερ την πέταξε την μεγάλη κουβέντα που πάγωσε όλους τους σφυγμούς στο γραφείο: «Δυστυχώς δεν υπάρχει βίντεο με τους τρομοκράτες, καθότι το δωμάτιό δεν διέθετε κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης!»
Παγώσαμε σας λέω, όλοι και όλες. Όχι μόνο για τον ρεπόρτερ αλλά και για την ανκοργούμαν που τον άκουσε και το κατάπιε. Με χαμόγελο μάλιστα και νάζι, ως αρμόζει σε ρεπορτάζ που έχουν να κάνουν με φόνους και αίματα. Αλλά ξεπαγώσαμε σύντομα. Κι άρχισα εγώ τα γαμωσταυρίδια, φωνάζοντας ότι υπάρχουν λόμπι ξενοδοχείων, υπάρχουν διάδρομοι, υπάρχουν μπαρ με κυκλώματα τηλεόρασης κλειστά, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα δωμάτιο στον κόσμο ολόκληρο με κάμερα φυτεμένη στον τοίχο του. Εκτός κι αν μ’ έχει προλάβει ο Κιμ στη Βόρεια Κορέα, αλλά εδώ δεν μιλάμε για την εξαίρεση μιλάμε για τον κανόνα.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost ΕΔΩ