Γιατί ο Αλαφούζος χάνει συνεχώς από τον Μαρινάκη

Δεν ξέρω πόσο πράσινη ήταν η κούνια του Γιάννη Αλαφούζου όταν γεννήθηκε. Το βέβαιο είναι ότι εκείνος μπήκε μπροστά όταν χρειάστηκε, συσπείρωσε κόσμο και έγινε αντηρίδα για να μην παρασυρθεί με τις κατολισθήσεις ο Παναθηναϊκός. Οι προθέσεις του αγαθές. Αλλά το θέμα είναι το πώς έπαιξε και το πώς έχασε. Πώς ανέλαβε σταυροφορία κατά του παλιού του συνεταίρου (μην το ξεχνάμε αυτό), του Μαρινάκη, και πώς στριμώχθηκε.
 Γιατί ο Αλαφούζος, και ο Παναθηναϊκός μαζί του, έχασε παντού – ανεξάρτητα με ποιον τρόπο. Στο γήπεδο, στους τίτλους, στις ψηφοφορίες, στο κέντρα επιρροής. Έχασε γιατί ο παίκτης απέναντι ήταν καλύτερος στην οργάνωση αλλά και στο «αντάρτικο», σε αυτό που λένε «ανορθόδοξο πόλεμο». Γάτος. Εκείνος κάνει τη δουλειά του και ο άλλος χάνει στις εντυπώσεις. Παντού. Και στην.. επικοινωνία. Ο Αλαφούζος έχει τηλεόραση, ραδιόφωνα, εφημερίδα, σάιτ αλλά η φωνή του δεν ακούγεται – ή ακούγεται και δεν πείθει. Από την άλλη μια ύποπτη συνομιλία δικαστικού με στέλεχος συλλόγου δεν ξεπέρασε το όρια του μονόστηλου – κάπου δεν μπήκε μήτε βούλα.
Ο απέναντι του Αλαφούζου είναι πιο αποφασιστικός. Πιο αποτελεσματικός. Πιο τολμηρός. Πιο «παιδί της πιάτσας». Χωρίς δισταγμούς και αναστολές.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Διον. Βραϊμάκη στο harddog-sport ΕΔΩ
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης με τίτλο «Οι ήττες ΠΑΟ και Αλαφούζου»)