Πέρασε στα ψιλά, αλλά δεν ήταν ασήμαντη είδηση. Tην αλίευσα από το in.gr: Το «δικαίωμα στη λήθη» έχουν διεκδικήσει από την Google έως τώρα 2.044 χρήστες στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν υποβάλει αίτημα ώστε να διαγραφούν αποτελέσματα αναζήτησης που αφορούν το όνομά τους. Στην Ευρώπη συνολικά έχουν κατατεθεί μέχρι σήμερα 348.085 αιτήματα.
Η Google βέβαια, όπως διαβάζω, αξιολογεί κάθε αίτημα και μπορεί να αρνηθεί τη διαγραφή. Κοινώς, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που μέσα στο ξέφρενο πανηγύρι της αυτοαναφορικότητας και του ναρκισσισμού, έχουν ζητήσει την αμνησία από τα δεδομένα του Ιντερνετ. Σήμερα που δεν πεθαίνουμε ποτέ - αφού το Διαδίκτυο διατηρεί τον ενεστώτα χρόνο για εμάς - και που σε όλα είμαστε έκθετοι, μοιάζει σχεδόν αριστοκρατικό να επιζητάς την ανωνυμία σου. Και είναι ακόμη πιο σημαντικό να κάνεις κάτι ανάλογο σε μια χώρα όπου οι χρήστες του facebook ξυπνάνε γεωπολιτικοί αναλυτές και κοιμούνται μουσικολόγοι.
Δεν ξέρω τι ώθησε τους περίπου 2.000 συμπολίτες μας να κρυφτούν. Δεν ξέρω αν αυτό..
είναι ενός τύπου σεμνότητα - που συχνά είναι η λεοντή των πιο επικίνδυνων και ύπουλων ανθρώπων - ή ένας καινούργιος ρομαντικός ασκητισμός (ας θυμηθούμε τον Παναγιώτη Κονδύλη που απαγόρευε ακόμη και τη φωτογραφία του). Είναι σίγουρα η πολυτέλεια που δίνεις στον εαυτό σου να ρίχνεις κάτω τον φακό που σου τυφλώνει τα μάτια.
Ξέρω σίγουρα επίσης πως ήδη έχουμε όλοι ξεπεράσει τα περίφημα 15 λεπτά της δικής μας δημοσιότητας όπως προφήτεψε ο Αντι Γουόρχολ. Και πως ο ζουρλομανδύας του facebook έχει κάνει πολλούς να νομίζουν πως κάθε μέρα εκδίδουν μια μικρή ψηφιακή εφημερίδα στην οποία μπορούν να γράφουν για τα πάντα μόνοι τους. Ξέρω επίσης πως ακόμη κι αν δεν ξέρεις τίποτε από τεχνολογία, μπορείς πια να βρεις το όνομά σου σε μια βάση δεδομένων. Ακόμη και η συκοφαντία μένει ανεξίτηλη. Και διαισθάνομαι πως η ιδιωτικότητα και η ιδιωτική ζωή στο άμεσο μέλλον μπορεί να είναι ένα πανάκριβο σπορ, μια εστέτ επιλογή που με τη σειρά της μπορεί να είναι χαρακτηριστικό μιας νέας ελίτ, καλωδιωμένης και μορφωμένης. Και συνάμα απεξαρτημένης από την κλωτσοπατινάδα του αγοραίου δημόσιου χώρου.
Οι χάρτινες εφημερίδες του μέλλοντος θα είναι συνδρομητικές. Θα μας γκουγκλάρουν και δεν θα μας βρίσκουν (εκτός αν έχουμε στην πορεία εξελιχθεί σε ιστορικά πρόσωπα). Για την ακρίβεια θα μας γκουγκλάρουν και θα μας βρίσκουν μόνο αν έχουμε κάνει κάτι σημαντικό. Πάρτε μαζί σας σημειώσεις, χαρτιά και βιβλία. Το μέλλον θα είναι ιδιωτικό.
- από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα (28-29 Νοεμβρίου 2015)
- Διαβάστε και το άλλο: Αυτογκουγκλάρομαι για να υπάρχω
