Το πρόβλημα δεν είναι τα νέα μέσα. Εκεί εν πολλοίς θα καταλήξουμε οι περισσότεροι που ακόμη βιοποριζόμαστε από την Δημοσιογραφία. Το πρόβλημα είναι όλα τα σύνδρομα που κουβαλούν οι φορείς τους. Μια αγωνιώδης προσπάθεια να φτιάξουμε πρώτα τις περσόνες και μετά να πουλήσουμε την ύλη μας. Κι ενώ το σωστό είναι πάντα το αντίθετο: Γράψε, δούλεψε, αρχειοθέτησε, ξαναγράψε, δούλεψε, ταξίδεψε. Αν είσαι περσόνα θα το ανακαλύψουν οι άλλοι. Αν είσαι θα είσαι επειδή ζυμώθηκες στον δημόσιο λόγο και την Αγορά και κάτι είχες να πεις.
Κι όμως σήμερα τα χιλιάδες σάιτ που ξεπηδούν κάθε μέρα μοιάζουν να κουβαλούν ένα είδος soft ρεβανσισμού. "Γράφει και μας ανοίγει τα μάτια ο υπέροχος Δαμαλάκας", διαβάζεις στα lead των άρθρων-ρεπορτάζ και νομίζεις πως ο επίγονος του Καπισίνσκι είναι κάπου εδώ δίπλα και απλά εσένα σου ξέφυγε. Σε αυτά προσθέστε και μερικές αλληλουχίες κλισέ και στερεότυπων στον..
παράπλευρο δημόσιο σοσιαλμιντιακό λόγο και έχετε μια περσόνα που γράφει (τζάμπα) σε σάιτ που συνήθως πουλάνε αέρα με κλικ. Αυτή η νέα Δημοσιογραφία συμπληρώνεται από τον αλληλοθαυμασμό των άβαταρ (μεταξύ τους). Την αμοιβαία αποθέωση λες και βρίσκονται σε πάλκο και πετάνε πιάτα ο ένας στον άλλον.
Ένας κάποιος εξαντρίκ ενδυματολογικός επίσης κώδικας φτιάχνει τις νέες περσόνες της νέας Δημοσιογραφίας. Μέσα από την διαθλαση του Instagram, του Facebook έχουν επινοήσει μια πόλη με μαγικά σημεία, hot spots, κρυμμένα urban μυστικά, μάγειρους λεβέντες και τρομερούς interior designers που κάνουν τζόκινγκ και ρεύονται πάνω από φαλάφελ. Το στόρι εδώ δεν έχει χώρο, η διασταύρωση, οι σοβαρές πηγές, η τέχνη της συνέντευξης, ο κάματος της ανάλυσης. Εδώ πρώτα από όλα έχει σημασία πώς αυτοί περνούν. Συχνά πάλι και λόγω της μηδαμινής εμπορικής ανταπόκρισης τα νέα ψηφιακά μέσα και οι πρίγκιπες τους μοιραία, κυλιούνται στα χολ διαφόρων ανθυποεταιρειών, μικροχορηγών και ιδρυμάτων.
Τα άβαταρ-συντάκτες που παίζουν στα δάχτυλα τα κοκτέιλ και τα συγκροτήματα της Αγγλίας μετατρέπονται εν μία νυκτί στα λαμπατέρ του ΑΦΜ του κάθε ανθυποεπιχειρηματία που θέλει να προβάλει το προϊόν του σε ένα νέο "ψαγμένο" κοινό. Τα άβαταρ συντάκτες είναι η μελαγχολία της Δημοσιογραφίας.
- tanea
