Μείον άλλος ένας. Την έκανε και ο Γαβριήλ. Με αξιοπρέπεια και χωρίς κλαυθμούς και καταγγελίες, πήρε το καπελάκι της συνείδησής του και βγήκε στο ξέφωτο. Υποτίθεται, βέβαια, ότι με τον λιτό -και όχι λυτό, όπως άλλοι- τρόπο που παραιτήθηκε περιόρισε τη ζημιά. Δεν έχει καμιά σχέση η στάση του με κείνη του Νικολόπουλου, για παράδειγμα. Καθένας όμως καταλαβαίνει ότι η ζημιά έγινε. Μια βόλτα στο διαδίκτυο δείχνει τι θα γίνει απόψε στα κανάλια του έρωτα -αυτά γράφονται πριν από τα αισθαντικά δελτία- και αύριο στον Τύπο της αγάπης.
Ο Παναγιώτης έσπευσε στην Iskra να χαρακτηρίσει τη στάση του Τσίπρα -που ζήτησε από τον Γαβριήλ να παραιτηθεί- πρωτοφανή επίδειξη αυταρχισμού. Έτσι είναι αν έτσι νομίζει. Αξίζει..
όμως καλύτερη μεταχείριση και πιο σοβαρό προβληματισμό η στάση του παραιτηθέντος. Όπως αξίζει να προβληματίσει και η στάση του πρωθυπουργού απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο, πολλά υποσχόμενο, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Και προσπάθησε πολύ για να τον πείσει να συμμετάσχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο.
Να εξηγούμαστε, για να τα ακούσουμε δικαίως τα σχολιανά μας: Ο Τσίπρας είχε κάνει στην πρώτη θητεία του ένα λάθος διαρκείας. Υπήρξε απέραντα και σχεδόν επιπόλαια ανεκτικός απέναντι όχι σε διαφωνίες -αυτό είναι επιβεβλημένο στον χώρο-, αλλά σε στάσεις που έδιναν στην κυβέρνησή του μια εικόνα αλαλούμ. Ενώ εν ονόματι της αναγκαίας ευρύτητας εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους. Και όταν η λάμψη τους έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μας, πάλι απέφυγε τα μέτρα. Ο Γιάνης, ο Γιάννης, η Ζωή και άλλοι βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές.
Όλοι, κομματικοί και εξωκομματικοί, αφέθηκαν να ολοκληρώσουν το... έργο τους. Ο πρωθυπουργός έδινε την εντύπωση ότι απλώς προεδρεύει. Ε, όση λύπη κι αν νιώθουμε για την παραίτηση του βουλευτή, τόσο θα πρέπει να στηρίξουμε την αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού. Γιατί, αν συμφωνούμε ότι η χώρα, αυτή τη στιγμή, με όσα γίνονται εντός και εκτός, χρειάζεται πρώτα απ' όλα πολιτική σταθερότητα, τότε θα συμφωνήσουμε κι ότι είναι χρέος του Τσίπρα να την εξασφαλίσει. Και με δύσκολα -για τον ίδιο και όλους- μέτρα αν χρειαστεί.
Διότι, εδώ που είμαστε, αν δεν γίνει έτσι, θα γίνει αλλιώς. Εμείς θα κυνηγάμε την αριστερή συνείδηση και η δεξιά ασυνειδησία θα κυνηγάει -πάλι- εμάς...
Αυγή
