Η Τουρκία εμφανίζεται απρόθυμη να ελέγξει τους δουλέμπορους που στοιβάζουν σε λαστιχένιες βάρκες δεκάδες ανθρώπους. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες παρακολουθούν από μακριά την τραγωδία, μοιάζοντας ανακουφισμένοι που όλα αυτά δεν συμβαίνουν στη δική τους αυλή.
Οσο προσεγγίζουμε τις πτυχές του προβλήματος τόσο αυτές περιπλέκονται. Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, των δύο χωρών που οφείλουν να διαχειριστούν αποτελεσματικά την.. προσφυγική ροή, είναι παραδοσιακά οριακές και βασίζονται σε ευαίσθητες ισορροπίες. Η ελληνική πολιτεία έχει μικρά περιθώρια ελιγμών, καθώς οι πόροι που διατίθενται από την τραυματισμένη οικονομία της για τη διαχείριση του ζητήματος κάθε άλλο παρά αρκούν. Την ίδια ώρα οι υπόλοιπες χώρες, μέλη ή μη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απειλούν ότι θα κλείσουν οριστικά τα σύνορά τους αν τα προσφυγικά κύματα «ξεπεράσουν τις δυνατότητές τους»...
Η ιδιομορφία της πλευράς του προσφυγικού που αφορά τη χώρα μας φτάνει μέχρι τον φράχτη που έχει κατασκευαστεί σε τμήμα των χερσαίων συνόρων μας με την Τουρκία και έχει μήκος περίπου 12 χιλιομέτρων, στον Νομό Εβρου. Ενα απολύτως λογικό πολιτικό αίτημα είναι να δημιουργηθούν άμεσα δίοδοι από την Τουρκία προς την Ελλάδα, ώστε να μη θρηνούμε πια νεκρούς πρόσφυγες που ξεβράζονται στις ακτές των νησιών μας. Να δοθεί στους χιλιάδες κατατρεγμένους μια ασφαλής δίοδος, ώστε να σταματήσει ο τραγικός απολογισμός στο Αιγαίο.
Οι δυσκολίες μιας τέτοιας απόφασης είναι προφανώς πολλές. Ωστόσο πρέπει να υπάρξει επιτέλους τόλμη από το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών. Οφείλουν τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στα καραβάνια των προσφύγων, απέναντι σε έναν γονατισμένο εταίρο τους, αλλά και απέναντι στην πολιτική και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης. Η Ελλάδα εξακολουθεί να σώζει την τιμή της Ευρώπης, αλλά οι κοινωνίες της πρέπει επιτέλους να αφυπνιστούν.
Efsyn (editorial)
