Δεν μου αρέσουν τα κείμενα – νεκρολογίες όπου ο συντάκτης παραθέτει τις προσωπικές του αναμνήσεις για τον εκλιπόντα. Κι άλλωστε, τον Φίλιππα Συρίγο τον γνώριζα τυπικά. Είχαμε μιλήσει λίγες φορές για λόγους δουλειάς και αυτό ήταν όλο.
Δεν μου αρέσει επίσης να γράφω πόσο μεγάλη είναι η απουσία κάποιου για τον επαγγελματικό του χώρο. Η απουσία του είναι μεγάλη πρωτίστως για την οικογένεια του και τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τους αγαπούσε. Τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε αυτό.
Με αφορμή όμως τη συμπλήρωση δυο χρόνων από το θάνατο του κορυφαίου ,κατά τη γνώμη μου, Έλληνα αθλητικού συντάκτη και ενός εκ των κορυφαίων δημοσιογράφων που έβγαλε η χώρα, ανεξαρτήτως ειδικότητας, κοιτάζω γύρω μου και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την τρέχουσα κατάσταση της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Οι δραματικές επιπτώσεις της κρίσης έχουν διαλύσει κάθε εργασιακή συνθήκη -και- στα ΜΜΕ. Οι δουλειές έχουν μειωθεί δραστικά. Τα χρήματα επίσης (όταν δίνονται δηλαδή). Κι έτσι,..
αν παλιότερα ένιωθες γενναίος και τα έβαζες με τα συμφέροντα, επειδή είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πως ακόμα κι αν απολυθείς, δεν θα μείνεις για καιρό άνεργος, τώρα, κρατάς με νύχια και με δόντια το πενιχρό σου μεροκάματο και προχωράς σε όσους συμβιβασμούς χρειάζονται.
Βέβαια, φοβισμένα ανθρωπάκια, τσάτσοι, θλιβερά φερέφωνα, καλοπληρωμένοι βαστάζοι της εξουσίας υπήρχαν πάντα και υπάρχουν παντού, σε όλες τις χώρες. Σε εμάς εδώ, η κρίση απλώς πολλαπλασίασε όσους υποχρεώνονται να βαφτίζουν κομψό καναπέ τον ελέφαντα στο δωμάτιο, προκειμένου να έχουν ένα πιάτο φαγητό και αύριο στο τραπέζι τους. Και αποθράσυνε εντελώς τους νταβατζήδες της δημόσιας ζωής. Στη δική μας περίπτωση, τους νταβατζήδες του ποδοσφαίρου. Ο τρόπος που απαντάει σε "εχθρικά" ρεπορτάζ ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ Ολυμπιακός, όχι με θεμιτές, επιθετικές διαψεύσεις, αλλά με απειλές και μπινελίκια και προσβολές γυμνασιακού επιπέδου, αλλά κυρίως το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει καμία οργανωμένη αντίδραση από το δημοσιογραφικό χώρο απέναντι σε αυτές τις χυδαιότητες, δίνουν απόλυτα τον τόνο της κατάντιας μας.
Όσες δικαιολογίες κι αν επικαλεστούμε για το σινάφι μας και για τους εαυτούς μας λοιπόν, στην πραγματικότητα γνωρίζουμε πρώτοι απ΄ όλους τη σκληρή αλήθεια: Εφόσον πάψεις να είσαι δημοσιογράφος, όχι του βεληνεκούς και της κλάσης του Συρίγου, αλλά ένας απλός, κανονικός δημοσιογράφος που γράφει μαύρο όταν βλέπει μαύρο και άσπρο όταν βλέπει άσπρο, ο βιοπορισμός δεν συνιστά επαρκές άλλοθι για να παραμείνεις στο επάγγελμα. Στο κάτω – κάτω, είναι σαφώς αξιοπρεπέστερο να σερβίρεις τουρίστες στην Πλάκα, παρά να σερβίρεις εν γνώσει σου ψέμματα και μισές αλήθειες στους αναγνώστες.
Δύο χρόνια χωρίς τον Φίλιππα Συρίγο. Μια στενάχωρη αφορμή για μια στενάχωρη διαπίστωση: Ποτέ άλλοτε οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα δεν είχαν τόσες ευκολίες (εννοώ τεχνικά και τεχνολογικά) για να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Και ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν παραγόταν τόσο λίγη, αληθινή δημοσιογραφία.
- sdna.gr
