Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Η τούρκικη εισβολή στην Κύπρο έγινε όταν ήμουν πιτσιρίκι. Φρούτο τελείως, με κοντά παντελόνια, δεν ήξερα να γράφω καν. Πλαταμώνα ήμασταν με τη φαμίλια και μάθαμε τα νέα και μας πήρε ο μπαμπάς μας στο Φιατάκι και γυρίσαμε Τρίκαλα άρον άρον. Με το αυτί κολλημένο στο ραδιοφωνάκι, γιατί τηλεόραση δεν είχαμε. Είχαν κάτι διπλανοί, αλλά ήταν χαφιέδες της ασφάλειας και ο μπαμπάς μου που ήταν αριστερός και είχε φάει ξύλο δεν μας άφηνε να πηγαίνουμε.
Ραδιόφωνο λοιπόν και ξερό ψωμί. Και να ακούμε τα νέα και να πλημμυρίζουμε από περηφάνια. Κάθε μισή ώρα οι δικοί μας ρίχνανε κι άλλο τούρκικο αεροπλάνο, κάθε μία ώρα..
ανατινάζανε κι άλλο άρμα του εχθρού, κάθε δίωρο πλησίαζαν όλο και πιο πολύ να πετάξουν τους εισβολείς στη θάλασσα. Ήταν θέμα ημερών να τους νικήσουμε τους Τουρκαλάδες και να τους ξεφορτωθούμε μια και καλή απ’ την καμπούρα μας. Αυτό τουλάχιστον πίστευα εγώ στο μυαλό το παιδικό μου μέσα, με όσα άκουγα από τις συχνότητες τις ραδιοφωνικές. Κουκιά έτρωγα, κουκιά μολογούσα…
Τα σκεπτόμουν όλα αυτά και πήγαινε ο νους μου στους δόλιους τους ψηφοφόρους (και στις δόλιες τις ψηφοφόρους) του Ποταμιού. Που δάγκωσαν την πιπεριά στις εκλογές και δεν άκουσαν έστω μία πειστική δικαιολογία από την ηγεσία (ή μάλλον από τον ηγέτη) του κόμματός του. Δεν πέρασε το μήνυμα, δεν είδαν οι πολίτες το φως το αληθινό, δεν μας ψήφισε η περιφέρεια, δεν φούσκωσε το αλεύρι, έκατσε το σουφλέ. Συν ένα ξέπνοο mea culpa από τον Σταύρο Θεοδωράκη, που έμοιαζε περισσότερο με «δοξάστε με» παρά με «τα έκανα θάλασσα και υπόσχομαι να προσπαθήσω πιο σκληρά την επόμενη φορά, αν υπάρξει επόμενη φορά».
Ε ναι, αν υπάρξει επόμενη φορά. Διότι το Ποτάμι και η ηγεσία αυτού (συμπεριλαμβανόμενης της Αντιγόνης «δεν είμαι φτωχιά» Λυμπεράκη), δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τι συνέβη. Και μοιάζουν εξωφρενικά με εκείνους τους σπήκερ τους ραδιοφωνικούς από την εποχή της εισβολής στην Κύπρο που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι «κάθε μισή ώρα οι δικοί μας ρίχνανε κι άλλο τούρκικο αεροπλάνο, κάθε μία ώρα ανατινάζανε κι άλλο άρμα του εχθρού, κάθε δίωρο πλησίαζαν όλο και πιο πολύ να πετάξουν τους εισβολείς στη θάλασσα.» Βλέπε όλα όσα ισχυρίζονται οι ποταμίσιοι το τελευταίο δεκαήμερο και κυρίως τις δηλώσεις Θεοδωράκη τις τελευταίες ημέρες.
Αντιγράφω από το έγκυρο Newpost όσα είπε για τη σύνθεση της κυβέρνησης: ««Πρώην πασόκοι, λαϊκιστές, καλοπαιδα της δεξιάς και γραφικοί ακροαριστεροί αυτή είναι η κυβέρνηση». Κάλεσε επίσης την κυβέρνηση να μην ψάχνει στο κόμμα του για μπακ-απ αλλά να πάει στο ΠΑΣΟΚ που «έχει εμπειρία από αυτά». Επιπλέον απέρριψε κάθε σενάριο συνεργασίας με το κόμμα της κ. Γεννηματά, παρά «το μαράζι που έχουν ορισμένοι εκδοτικοί παράγοντες και εργολάβοι γι' αυτό».
Τόσο καλός, τόσο γλαφυρός. Όταν όλοι (με πρώτο τον γάτο Κώστα Μπακογιάννη) βλέπουν προοπτική τετραετίας για την παρούσα κυβέρνηση, όταν η Φώφη Γεννηματά κινείται σεμνά και ταπεινά, όταν το ΚΚΕ εμφανίζεται πιο προσεκτικό από κάθε άλλη φορά, όταν η ΛΑΕ μετράει τις πληγές της και σιωπά, ο Σταύρος Θεοδωράκης επιλέγει μετωπική. Αντί να κάθεται ήσυχος στη γωνίτσα του και να παρακαλάει μπας και σκάσουν καναδυό ακόμη Δημητροκαμμένοι και γίνει μαλλιοκούβαρο ο κυβερνητικός συνασπισμός. Και δεήσει ο Τσίπρας να τον πάρει τηλεφωνάκι. Αλλά τώρα τα γκρεμίζει αντί να τα χτίζει τα γιοφύρια, τα λύνει αντί να τα δένει τα σκοινιά. Κι αν ελπίζει ότι στο Μαξίμου διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου…
