Τα ξημερώματα του Σαββάτου, μια ακόμα βάρκα με πρόσφυγες ανατράπηκε, αυτή την φορά ανοιχτά της Καλύμνου. Πνίγηκαν τουλάχιστον μια γυναίκα και τρία μικρά παιδιά. Υπάρχουν ακόμα αγνοούμενοι. Η είδηση, μοιάζει πια συνηθισμένη. Δεν σοκάρει όπως την πρώτη, την δεύτερη ή την τρίτη φορά. Αρχίζει και γίνεται συνήθεια. Η επανάληψη μιας τραγωδίας, ακόμα και αν μέσα σε αυτήν υπάρχει η απώλεια της ζωής μικρών παιδιών (που εκ των πραγμάτων προκαλεί επιπλέον φόρτιση), χάνει την αρχική της δύναμη. Η οποία, δεν περιέχει μόνο λύπη ή συγκίνηση. Αλλά και ενός είδους αφύπνιση για τις κοινωνίες που αφορά στις αιτίες για τις οποίες προκαλούνται αυτά.
Τους τελευταίους μήνες, οι ειδήσεις που αναφέρονται σε ανθρώπους που χάνουν την ζωή τους προσπαθώντας να έρθουν στη χώρα μας για να αποφύγουν έναν πόλεμο ή την οικονομική ανέχεια, είναι πολλές. Πάρα πολλές. Πολλαπλασιάζονται. Και η συχνότητα αυτή, εκ των πραγμάτων..
αμβλύνει τις όποιες αντιδράσεις. Τουλάχιστον συγκριτικά με εκείνες που υπήρξαν αρχικά. Το παρατηρείς στα μέσα ενημέρωσης που κυνηγάνε την καθημερινότητα. Την πρώτη φορά, ειδήσεις τέτοιες δεσπόζουν. Κυρίαρχες στα δελτία, στα πρωτοσέλιδα, στα ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα. Προκαλούν ένα κύμα συγκίνησης και πολλές φορές οργής για όσους ευθύνονται γι' αυτά τα δράματα.
Η καθημερινότητα παράγει πολλές ειδήσεις και μέσα σε αυτές περνάνε σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα, γεγονότα σαν κι αυτό που συνέβη τα ξημερώματα του Σαββάτου. Κάποια στιγμή, η απώλεια ανθρώπινων ζωών στα νερά του Αιγαίου θα πάψει να αποτελεί είδηση. Αυτό λέει η πραγματικότητα. Στα δελτία, θα κυριαρχήσει κάτι άλλο. Και αυτή η στιγμή, έρχεται, αν δεν έχει έρθει ήδη. Τρία παιδιά και μια γυναίκα που πνίγηκαν, αποτελούν πια ένα μονόστηλο σε κάποια εσωτερική σελίδα των εφημερίδων.
Και μαζί με τα μέσα ενημέρωσης που θα το καταχωρούν στις «συνηθισμένες» ειδήσεις και οι κοινωνίες θα έχουν αρχίσει ν αποδέχονται αυτή την πραγματικότητα...
- protagon.gr
