Σας διάβασα... Γλυκιά Εμμανουέλα. Κατ΄ ουσίαν τη σχέση σας «διάβασα». Σ΄ εκείνο το «
manual νεανικής επιβίωσης και αξιοπρέπειας»... Πώς το σκέφτηκε ο άτιμος, το «manual νεανικής επιβίωσης και αξιοπρέπειας»; Κλασικός
Καμπουράκης! Το χιούμορ να ενυπάρχει και στο πιο σοβαρό, και στο πιο τραγικό, και στο πιο συγκινητικό σημείο. Κι ενώ που λες απολάμβανα, ακόμα μια φορά στη γραφή του. Τη μαγευτική του διεισδυτικότητα, το παιχνίδι του με τις δοσολογίες... Το στομάχι μου, ωστόσο, κόμπος. Μα! Όλα σού τα πρόλαβε;! 114 σελίδες; Θέλω, Εμμανουέλα μου, να σου εξομολογηθώ μια δική μου ιστορία. Της δικής μου ζωής. Μια σκηνή κι ας με πονάει πάντα η θύμησή της. Έτσι συμβαίνει, με τη ριμάδα τη γραφή. Έρχεται η δική σου ζωή και ενώ κολυμπάει στη δική της θάλασσα, τσακ! Τσιμπάει στο καλάμι μιας άλλης ζωής μιας συγγραφής... Το άτιμο το έναυσμα...
Ο πατέρας μου ήταν κοντός. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω! Για μένα ήταν ο πιο ψηλός..
πατέρας του κόσμου. Σαν δέντρο σκιερό και δροσερό και προστατευτικό. Σαν πλάτανος ένα πράγμα. Με έναν κορμό να! Κι ας ήταν και αδύνατος πέρα από κοντός. «Καρκίνος», μου είπαν μια μέρα. Ήμουν 14 ετών. Και ‘γώ το άκουσα και δεν το άκουσα. Το κλώτσαγα κι ας γύρναγε ξανά επάνω μου...
-
διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Ρέας Βιτάλη στο protagon.gr (ΕΔΩ)
