Αφθονο, άχρηστο μελάνι...

Παγερά αδιάφοροι οι Ελληνες πολίτες, αγνόησαν το περίφημο αρχηγικό ντιμπέιτ ή το αντιμετώπισαν στωικά και χλευαστικά. (Τι μας λέτε τώρα και λοιπά). Ηταν, όμως, μέγα γεγονός για τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, τους τεχνικούς, τους δημοσκόπους, τους λογής δημοσιολογούντες, τα επιτελεία των αρχηγών. Εχει γούστο. Ενα ασήμαντο τηλεοπτικό γεγονός γεννά θέσεις εργασίας (!), προκαλεί συζητήσεις μεταξύ ειδικών, δημοσιογράφων, πολιτικών...
Είχε γράψει ο Μαρξ ένα μικρό πόνημα για τον ρόλο του εγκληματία στην ενδυνάμωση της οικονομικής ζωής μιας χώρας. Μια εγκληματική πράξη προκαλεί αναταράξεις και επιστρατεύει έναν αμητό επαγγελματιών: δικαστικούς κλητήρες, δικηγόρους, δικαστικούς, οδηγούς, δεσμοφύλακες, προμηθευτές παντός είδους, διευθυντές φυλακών, μαγείρους, δημοσιογράφους.
Από μια ειδεχθή πράξη ζουν χιλιάδες νομοταγείς πολίτες· ο καθείς με τον τρόπο του. Ετσι και με το ντιμπέιτ. Βρίσκουν δουλειά αμέτρητοι επαγγελματίες, αργόσχολοι, πολιτικάντηδες και λοιποί.. περί το θέαμα κινούμενοι· η μηχανή δουλεύει, η οικονομία αναπτύσσεται· τολμάμε και επικρίνουμε από πάνω; Αχάριστοι είμαστε μου φαίνεται. Οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση και να νιώθουμε ευγνώμονες από την ύπαρξη τέτοιων σπουδαίων γεγονότων.
Η κοινωνία στο σύνολό της μπορεί να αδιαφορεί, ένα μικρό της κομμάτι, όμως, ζει και βασιλεύει, τον αέρα κατακυριεύει και ας πέρα (για τους πολλούς) βρέχει...
- διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γ. Σταματόπουλου στην ΕφΣυν ΕΔΩ