Η προκλητική αστική τάξη και η μαφία του κράτους

Γράφει ο Τάσος Παππάς

Η σοβαρή αστική τάξη (γενικώς μιλάω και όχι για τη δική μας) ήταν συνήθως διακριτική. Καταλαβαίνοντας ότι η κυριαρχία της δεν ήταν ένα φυσικό φαινόμενο ή το προϊόν της βούλησης του υπέρτατου όντους , αλλά αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κίνησης της ιστορίας που προκάλεσε την επικράτηση της στο πεδίο των ταξικών αγώνων και γνωρίζοντας ότι η εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να έκρυβε δυσάρεστες γι αυτήν εκπλήξεις, απέφευγε να προκαλεί και προσπαθούσε με διάφορους τρόπους (φιλανθρωπία, χορηγίες, οικολογικές ευαισθησίες) να αποδείξει ότι συμμεριζόταν τους πόνους και τα βάσανα των πληβείων.
Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν. Σήμερα χωρίς αντίπαλο δέος να την απειλεί, έχει ξεσαλώσει. Δεν..
κρατάει ούτε τα προσχήματα. Η δική μας αστική τάξη (ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά γιατί επί της ουσίας ποτέ δεν είχαμε  εθνική αστική τάξη, παρά μόνο μερικές νησίδες της) έχει ξεπεράσει από καιρό κάθε όριο.
Ο ΣΕΒ δια του επικεφαλής οικονομολόγου του επιτίθεται στο κράτος που «εν είδει μιας ιδιότυπης μαφίας συνεχίζει να προσφέρει μια κακώς εννοούμενη προστασία σε διάφορα οργανωμένα συμφέροντα, κρατώντας την υπόλοιπη κοινωνία σε ομηρεία». Όταν ο ΣΕΒ μιλάει για οργανωμένα συμφέροντα ξέρουμε πολύ καλά σε ποιούς αναφέρεται. Μερικά ερωτήματα:

•   Χωρίς το κράτος θα υπήρχαν σήμερα μερικοί από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες; Έφτιαξαν επιχειρήσεις και δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες χάρη στις δουλειές που έπαιρναν από το δημόσιο.
•   Στο σχήμα  που περιγράφουν ως οργανωμένα συμφέροντα τα οποία ευνοήθηκαν από την ιδιότυπη μαφία του κράτους μήπως πρέπει να εντάξουν και τους ευατούς τους;  Το κράτος που  βρίζουν, ανέχτηκε τις σκανδαλώδεις υπερκοστολογήσεις που έκαναν σε όλα τα έργα που πήραν, τους προσέφερε προστασία καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις, πριμοδοτώντας τη μερική και κακά αμειβόμενη απασχόληση, ακυρώνοντας το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων που στοιχειωδώς κάλυπτε τις ανάγκες των εργαζομένων και με τη βοήθεια της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης τους εξασφάλισε ατιμωρησία ακόμη και στις περιπτώσεις που οι παρανομίες τους ήταν σκαστές.
•   Όταν το κράτος επέτρεψε σε τράπεζες να δανείσουν χωρίς εγγυήσεις επιχειρήσεις που δεν μπορούσαν να αναταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και στη συνέχεια έσβησε τα χρέη τους και τα φόρτωσε στους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες δεν λειτούργησε σαν μια ιδιότυπη μαφία;
•   Πότε αποδοκίμασε δημοσίως το όργανο της επιχειρηματικής τάξης εκπροσώπους της που πιάστηκαν επ αυτοφόρω με τη γίδα στην πλάτη (συγνώμη για την άκομψη φράση που φαντάζομαι θα ενοχλεί τους καλοσπουδαγμένους και καλοζωισμένους επιχειρηματίες);
•   Η ιδιότυπη μαφία του κράτους που με τις πολιτικές της σε περίοδο κρίσης «πέτυχε» να μειωθούν δραματικά τα εισοδήματα των πολλών και να αυξηθούν προκλητικά τα κέρδη των λίγων για λογαριασμό ποιάς τάξης δούλεψε;
•   Αλήθεια, είναι πατριωτική στάση η επιλογή των μεγαλόσχημων της αστικής τάξης να βγάλουν τα χρήματα τους σε τράπεζες του εξωτερικό ή να τα παρκάρουν σε φορολογικούς παραδείσους; Τους ενόχλησε ποτέ η ιδιότυπη μαφία του κράτους ή μήπως φάσκιωσε τις πομπές τους σε στικάκια που μέχρι τώρα δεν έχουν ερευνηθεί;