Κατασκευάζοντας συνειδήσεις προετοιμάζουν μετεκλογικές κυβερνήσεις ευρείας συνεργασίας. Η έως χθες αντιπολίτευση από κοινού με εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ προωθούν σενάρια με πρότυπο την παρούσα υπηρεσιακή κυβέρνηση. Υμνούν το έργο της και παροτρύνουν με κάθε τρόπο -βάσει και των δημοσκοπήσεων που αποκλείουν αυτοδυναμία- για ευρύ συνασπισμό, με τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.
Τα παραπάνω αναφέρονται στο πρωτο θέμα της Εφημερίδας των Συντακτών που στο κύριο άρθρο της αναφέρει:
Τα σενάρια για διάφορες κυβερνήσεις τα οποία ανακυκλώνονται εδώ και χρόνια, αλλά επανέρχονται με μεγαλύτερη ένταση τελευταία, είναι ιδανικά για όσους τα προωθούν, όμως μοιάζουν .. ανατριχιαστικά. Προβάλλεται ως τέλεια μια κυβέρνηση πλατιάς συνεργασίας που να μοιάζει με οικουμενική, με τη συμμετοχή των δύο μεγάλων κομμάτων.
Μια τέτοια κυβέρνηση -λένε τα σενάρια- με τη συμμετοχή είτε τεχνοκρατών είτε πολιτικών προσώπων είναι απολύτως δυνατή και αναγκαία στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου που έχει ψηφιστεί με ευρεία πλειοψηφία.
Τυπικά η άποψη αυτή μοιάζει να έχει τετράγωνη λογική. Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι, αν δεχόμασταν ότι κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, με διαφορετική ιστορία και διαφορετικές κοινωνικές αναφορές έχουν χάσει πλέον αυτά τα χαρακτηριστικά κι έχουν ομοιογενοποιηθεί λόγω της κρίσης.
Θα μπορούσε να είναι, αν δεχόμασταν ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί με έναν τύπο ιδιότυπης κοινοβουλευτικής δικτατορίας, χωρίς κοινοβουλευτικό αντίλογο ή με αναβαθμισμένο κοινοβουλευτικά τον αντίλογο του ναζιστικού μορφώματος. Θα μπορούσε να είναι, αν δεχόμασταν ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις πέρα από αυτές που θέλουν οι δανειστές ή ότι τα κόμματα δεν πρέπει να αναζητούν και να διαμορφώνουν τέτοιες λύσεις.
Θα μπορούσε, τέλος, να είναι μια άποψη τετράγωνης λογικής αν η κοινωνία που ζούμε ήταν ομοιογενής, χωρίς διαφορετικά και αντιτιθέμενα συμφέροντα τα οποία πρέπει να εκφράζονται από διαφορετικά κόμματα. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν ισχύει.
Παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση, η οποία δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην ιστορία της όπως τώρα, έχει πετύχει ένα δημοκρατικό κεκτημένο πίσω από το οποίο δεν μπορεί να πάει. Από το 1974 και μετά έχει την πιο δημοκρατική περίοδο στην ιστορία της.
Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που η δύναμή της βρίσκεται στην αναζήτηση λύσεων μέσα από τη διαφορετικότητα -κι όχι την ομοιογενοποίηση -των δυνάμεων που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα. Το κεκτημένο αυτό, παρά τις πιέσεις που ασκούνται από ποικιλόμορφα συμφέροντα, πρέπει να διαφυλαχθεί.
