Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Στέκεσαι μπροστά σε ένα κατάστημα γαμάτο. Βιτρίνα τσίλικη, φωτισμοί παρφέ, εμπόρευμα σένιο. Ποια είναι η πρώτη ερώτηση αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια που θα περάσει απ’ το μυαλό σου; Μάλιστα, αυτή: «Ποιανού είναι το μαγαζί;» Έτσι ακριβώς. Ποιανού είναι, ποιος το έχει, ποιος σηκώνει την είσπραξη στο τέλος της ημέρας, ποιος μαζεύει το κασέρι και το απιθώνει στον τραπεζικό του τον λογαριασμό;
Και από άλλη σκοπιά: Μπαίνεις σε ένα κατάστημα και σου φέρονται λες και είσαι ο Γιάννης Αγιάννης των Αθλίων. Σέρβις ψύχος, μύτη ψηλά, βλέμματα γεμάτα περιφρόνηση. Δεν θα τα πάρεις στο κρανίο; Δεν θα πεις «εγώ πληρώνω, τι στο διάολο συμπεριφορά είναι αυτή»; Δεν θα ζητήσεις το αφεντικό, να του πεις δυο κουβεντούλες; Δεν θα περάσει απ’ το κεφάλι σου η απορία..
«ποιανού είναι ρε το μαγαζί»; Για να μην το πω πιο χοντρά…
Κάπως έτσι και με την Λαϊκή Ενότητα. Βλέπεις το πρώτο σποτ με Λαφαζάνη. Το σποτάκι με το νομισματοκοπείο, που κάνει πλακίτσα στο στόρι για το και καλά πραξικόπημα. Το χαίρεσαι, αναμφιβόλως, καλόγουστο και έξυπνο ήταν. Περιμένεις το επόμενο. Βγαίνει ο Λαπαβίτσας, παρωδεί Σταύρο Θεοδωράκη. Επιτυχημένη καζούρα, λιτή και μετρημένη. Κι έρχεται ύστερα το τρίτο σποτ. Με Ζωή να ειρωνεύεται εκείνη την χαζομάρα ότι ανατίναξε το βενζινάδικο. Σωστή κι αυτή, κλείνει επιτυχημένα το ματάκι στον υποψιασμένο ψηφοφόρο που δεν καταπίνει αμάσητο ό,τι του σερβίρουνε.
Τα παρακολουθείς όλα τα ανωτέρω, τα βλέπεις. Και κατόπιν αντικρίζεις την αφίσα της αυριανής «κεντρικής» συγκέντρωσης του κόμματος. Με ομιλητές τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον Μανώλη Γλέζο και την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και αρχίζουν να βγαίνουν πολλά τα ονόματα. Τέσσερα ως τώρα, να πρωταγωνιστούν στην καμπάνια της ΛΑΕ για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Και αρχίζεις σιγά σιγά να αναρωτιέσαι, ως κοινός θνητός που είσαι, ποιος κάνει τα κουμάντα. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις, ποιος βάζει τις υπογραφές. Ποιανού είναι το μαγαζί ρε παιδιά;
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν ο Λαπαβίτσας ή η Κωνσταντοπούλου να αναλάβουν τις τύχες της ΛΑΕ. Δεν λέω εγώ ότι αποκλείεται να τα καταφέρουν καλύτερα από τον Λαφαζάνη. Η Ζωή ιδίως μπορεί να συσπειρώσει κόσμο που ακούει αριστερά και βγάζει καντήλες. Και να δώσει προοπτικές που αυτή την ώρα δεν τις έχει η ΛΑΕ. Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι η πολυπροσωπεία. Ένα πρόβλημα που βασάνιζε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ώσπου αποφάσισε ο Τσίπρας να το πάρει το παιχνίδι αποκλειστικά και μόνο στους δικούς του ώμους.
Το θυμάστε υποθέτω. Το στόρι εννοώ με τις τάσεις και τις απόψεις και τις γνώμες, που μπερδεύανε τους πάντες. Και αποπροσανότλιζαν τους πολίτες. Διότι εσύ ως ψηφοφόρος θέλεις να ξέρεις ποιανού είναι το μαγαζί. Θέλεις να έχεις υπόψη σου σε ποιόν να αποδώσεις τα εύσημα και σε ποιόν να απευθύνεις τα γαμωσταυρίδια. Όπως κάνεις και στην ζωή σου την κανονική, στη δουλειά σου, στην οικογένειά σου. Δεν γίνεται αλλιώς, έτσι πάει στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα. Σε εκατό χρόνια από τώρα μπορεί να έχουμε προχωρήσει ως ανθρώπινα πλάσματα, μπορεί η σκέψη μας να είναι πιο ευρεία και να αποδεχόμαστε την αμφισημία. Ως τότε, το μήνυμα οφείλει να είναι ξεκάθαρο και η κεφαλή μία…
newpost.gr
