Σε γενικές γραμμές δεν είναι να έχει κανείς παράπονο από το επίπεδο της προεκλογικής καμπάνιας. Εντάξει ακούστηκαν αυτά τα «ψευτράκος» και «πονηρούλης», οκέϊ ειπώθηκε το θα τους «τελειώσουμε», αλλά από εκεί και πέρα η φάση ήταν κουλ. Ούτε ύβρεις, ούτε χυδαιότητες, ούτε αηδίες. Εντός δημοκρατικού τόξου βεβαίως, γιατί η ακροδεξιά ως συνήθως δεν κρατήθηκε. Πλην μίας εξαιρέσεως. Το στόρι, το επαλαμβανόμενο στόρι με την προσφώνηση «κυρά Τασία»…
Για την πρώην Υπουργό Μεταναστευτικής πολιτικής ο λόγος και πριν προχωρήσουμε οφείλω μερικές διευκρινίσεις. Οφείλω να σημειώσω ότι δεν είμαι φαν της κυρίας Χριστοδουλοπούλου. Πιστεύω ότι συμπεριφέρθηκε περισσότερο ως ακτιβίστρια παρά ως θεσμικός παράγων, έχω την εντύπωση ότι επέμεινε πιο πολύ απ’ ό,τι έπρεπε σε λύσεις συνολικές για ένα πρόβλημα που απαιτούσε δράση..
επί τόπου και, πάνω απ’ όλα, νομίζω ότι έχασε μεγάλο μέρος απ’ το δίκιο της με μια σειρά από άστοχες δηλώσεις.
Κορυφαία εξ αυτών αυτή με την οποία καθιστά υπεύθυνο τον Μεϊμαράκη για την «στοχοποίησή» της και για το «αν πειραχθεί μια τρίχα απ’ τα μαλλιά της» κλπ. κλπ. Λες και τα διάφορα γοριλάκια του μαύρου, σκοτεινού και ζοφερού χώρου περίμεναν τον Βαγγέλη για να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο της Χριστοδουλοπούλου έναν ακαταπόνητο εχθρό που οφείλει να εξουδετερωθεί άμεσα. Λες και δεν ξέρουν τόσο την ίδια όσο και τις ιδέες της, δεκαετίες τώρα…
Να σοβαρευτούμε παρακαλώ. Και να βάλουμε το ζήτημα στη σωστή του θέση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με προσωπικές προσβολές, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη έκφραση του αγνού, άδολου, αβασάνιστου ελληνικού μισογυνισμού. Όπου δεν μπορεί ένα θηλυκό που ανακατεύεται στην πολιτική να έχει απόψεις, να έχει ιδέες και, κυρίως, να επιμένει σε αυτές του τις απόψεις και τις ιδέες. Δεν είναι το περιεχόμενό τους, δεν είναι το σημαίνον και το σημαινόμενο, είναι ότι μόνο οι αρσενικοί δικαιούνται να προκαλούν, να επιτίθενται, να βγάζουν γλώσσα.
Στις δικές τους τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις είναι τυπικές και αναμενόμενες. Είναι άσχετος ο Υπουργός, είναι ξεροκέφαλος, είναι παρωχημένος, είναι φρούτο, είναι ούφατο. Ενώ στις περιπτώσεις των γυναικών, πάμε αμέσως σε χαρακτηρισμούς που δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογία ή απόδοση στην εργασία. Έχουν να κάνουν με το φύλο. Κάτι που επιχειρήθηκε και με την Ζωή Κωνσταντοπούλου (βλέπε «Ζωίτσα»), αλλά ήταν πολύ σκληρό καρύδι για να τους κάνει τη χάρη. Ενώ η Χριστοδουλοπούλου ήταν εύκολος στόχος. Και βρέθηκε έτσι η εύκολη λύση της «κυρά Tασίας». Σαν να λέμε, δια της πλαγίας οδού έστω, ότι η θέση της γυναίκας δεν είναι στην πολιτική, είναι στην κουζίνα…
Ε λοιπόν, σας έχω νέα παλικάρια μου! Η θέση της γυναίκας είναι και στην κουζίνα και στην κρεβατοκάμαρα και στο γυμναστήριο και στο γραφείο και στο Υπουργείο και στην Πρωθυπουργία καλή ώρα. Κι άμα μπορείτε να το χωνέψετε έχει καλώς. Άμα δεν μπορείτε, tough luck που λέμε και στο Αμέρικα. Επιστροφή στη σπηλιά πάραυτα και υπομονή ως την ώρα που θα ανακαλυφθεί ο τροχός.
- newpost
