Να το ξεκαθαρίσουμε από τη αρχή: στον δημοσιογραφικό κλάδο δεν κάνουμε και την πιο επικίνδυνη δουλειά στον πλανήτη. Ο δημοσιογράφος δουλεύει σε ασφαλέστερο περιβάλλον από τον εναερίτη της ΔΕΗ, τον εργάτη απορριμματοφόρου, τον ναυτικό, τον μεταλλωρύχο, τον Ζιτά αστυνομικό, τον πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, τον εργάτη στην ναυπηγοεπισκευαστική τού Περάματος – γενικά από εργαζόμενους σε έναν σωρό άλλους κλάδους που βγάζουν πικρό ψωμί. Άλλωστε, η αείμνηστη Αριστέα Μπουγάτσου, μια αυθεντία της δημοσιογραφικής έρευνας και ένα βομβαρδιστικό των αποκαλύψεων που πονούσαν πολύ κόσμο – ενίοτε και πανίσχυρους –, όταν ρωτήθηκε αν είναι επικίνδυνο το είδος τού ρεπορτάζ που υπηρετεί, απάντησε «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο».
Παρόλα αυτά, η δημοσιογραφία είναι ψυχοφθόρα και απρόβλεπτη. Όπως απρόβλεπτη ήταν..
η επίθεση που δέχτηκε την περασμένη Δευτέρα στο «Ελ. Βενιζέλος» ο
Θανάσης Ασπρούλιας γιατί δεν αρέσουν κάποια από όσα γράφει, αυτός και το Μέσον που εργάζεται.
Στη δημοσιογραφία – δυστυχώς περισσότερο στην αθλητική– το βίβερε περικολοζαμέντε, το ζην επικινδύνως δηλαδή, αποτελεί καθημερινή υπόθεση. Ίσως επειδή εκεί η βλακεία είναι αυτοφυής και βγαίνει σαν αγριόχορτο σε χωράφι με κοπριά. Αλλά και σπαρμένη από οργανωμένα συμφέροντα..
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Διον. Βραϊμάκη στο harddog-spor (δημοσιεύθηκε στη Live Sport του Σαββάτου)
