Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αλήθειες να λέμε παιδιά. Άμα τη θέλει την προεδρία ο Μεϊμαράκης, θα την πάρει. Ναι, το καταλαβαίνω, δεν είναι το μοναδικό μεγάλο ψάρι στη Νέα Δημοκρατία, αλλά είναι το μοναδικό μεγάλο ψάρι που κολυμπάει. Τα υπόλοιπα, είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν. Για δικούς του λόγους το καθένα, μην καθόμαστε τώρα εδώ να αναλύουμε προσωπικές ιστορίες και ατομικά δράματα. Σημασία έχει ότι ο Βαγγέλης (Βαγγέλας, αν προτιμάτε), έτσι και σηκώσει το δαχτυλάκι του θα γίνει αφεντικό. Και δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην το σηκώσει…
Εντάξει, έχει κουπί μπροστά του. Έχει μήνες, ίσως και χρόνια που θα πάει το κουπί σύννεφο. Όσο εύθραυστη κι αν μοιάζει αυτή την ώρα η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, είναι μια συνεργασία που μπορεί να αντέξει και μία και δύο και τρεις κρίσεις. Και αντίστοιχες διαγραφές ή..
αποχωρήσεις. Άσε που άμα ζοριστεί πολύ ο Τσίπρας μπορεί να ενσωματώσει στην κυβέρνησή του την Πασοκάρα ή το Ποτάμι. Τον παρακαλάνε ούτως ή άλλως και όχι δεν θα λέγανε σε μερικά υπουργεία και υφυπουργεία. Οπότε κουπί και μάλιστα κουπί νυχθημερόν.
Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ο Κώστας Μπακογιάννης δήλωσε πως δεν θα κατέβει στη μάχη της διαδοχής. Και να το πάρει δηλαδή το κόμμα (long shot, πες όμως ότι το παίρνει…), τι ακριβώς θα το κάνει; Όσο μεγάλη θα είναι η φθορά του Τσίπρα στο γκουβέρνο, άλλη τόση θα είναι και η δικιά του στο περίμενε. Άλλο να είσαι νέος, ωραίος και ορμητικός εν έτει 2015 και άλλο κουρασμένος, μπαϊλντισμένος και φορτωμένος το 2018. Και έξω από τη Βουλή παρακαλώ, όπου θα ψηφίζονται οι νόμοι και οι συμφωνίες και θα γίνεται όλο το παιχνίδι. Ωραίο για κυβέρνηση του βουνού, αλλά δεν κερδίζεις εκλογές στην Ελλάδα μ’ αυτόν τον τρόπο. Κερδίζεις εκτίμηση όχι όμως και την κάλπη.
Όσο για τα μικρά τα ψαράκια, τι να πώ; Ο Άδωνις περισσότερο για πελάτες μοιάζει να ψάχνει παρά για γαλόνια. Θα τους κερδίσει φυσικά και θα αυξήσει φουλ τις πωλήσεις του. Αλλά αφού βγήκε από την κούρσα ο Βορίδης (στον Χατζή το ακούσαμε κι αυτό!), ούτε για λαγούδι δεν κάνει πλέον. Στο πεδίο της αναγνωρισιμότητας τον δίνει τον αγώνα του, δεν τον δίνει στο πεδίο της μάχης. Κι εκεί θα συναντήσει τον Απόστολο Τζιτζικώστα. Τον φιλόδοξο άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης που ονειρεύεται για τον εαυτό του τον τίτλο του Μακεδονάρχη…
Διότι ως εκεί μπορεί να φθάσει, ας μη γελιόμαστε. Μια χαρά είναι για πάνω από τα Τέμπη, αλλά έτσι και κατέβει λίγο πιο κάτω, θα αναρωτιούνται όλοι και όλες ποιος είναι. Και τι ακριβώς έκανε γι΄αυτούς, μιας και στην Ελλάδα έτσι συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε. Λανθασμένα ίσως, έτσι είναι όμως το στόρι και ως την ώρα που θα αλλάξει οφείλεις να το σέβεσαι.
Το θέμα του Κυριάκου Μητσοτάκη το αφήνω στην άκρη γιατί είναι περισσότερο οικογενειακό παρά πολιτικό, την υπόθεση Τατούλη λέω να την παραπέμψω στους ιστορικούς του μέλλοντος, ο Βασίλης Κικίλιας καλόν θα ήταν να παραμείνει στη γυάλα του, άρα τι μας μένει; Μεϊμαράκης και ξερό ψωμάκι. Τουλάχιστον διαθέτει το σθένος και την διάθεση να το πολεμήσει το πράγμα. Κι αν του κάτσει η γεωπολιτική ζαριά, θα είναι έτοιμος να πει «ρέστα». Σε αντίθεση με κάτι άλλα παιδάκια που δεν έχουν ακόμη πιάσει τράπουλα στα χέρια του…
