Στα τέλη Μαρτίου του 2003, πριν 13 σχεδόν χρόνια κλήθηκα να συμβάλω σε μια σημαντική προσπάθεια στο χώρο της έντυπης ενημέρωσης στο βόρειο Αιγαίο, στην έκδοση της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας «Εμπρός» της Μυτιλήνης. Με στόχους αλλά προπάντων με όρεξη για αυτή την ιδιαίτερη προσπάθεια ανασκουμπώθηκα από την πρώτη μέρα και συνέβαλλα όσο μπορούσα, στην επιτυχία της.
Σήμερα μετά από ατέλειωτες ώρες προσπάθειας, εκατομμύρια λέξεις, ατέλειωτες ειδήσεις τυπωμένες στο χαρτί και απίστευτες καθημερινές αγωνίες ήρθε η ώρα ο κύκλος της συμμετοχής μου στην έκδοση της καθημερινής εφημερίδας να κλείσει. Άλλες προτεραιότητες πια στη ζωή μου..
με υποχρεώνουν να σας πω ένα «αντίο» από τις φιλόξενες σελίδες του «Εμπρός» μας.
Συνηθίζω να λέω πως έχω τρία παιδιά… Τη Μαρία 25 χρονών, τον Παναγιώτη 21 και το «Εμπρός» 13 χρόνων. Ως παιδί μου λοιπόν το «Εμπρός» θα συνεχίσω να το συμπονώ και να το αγαπώ. 13 χρόνια εξάλλου δεν είναι και λίγα… Αλλά είπαμε. Άλλες προτεραιότητες και καταπώς λέει κι ο τραγουδοποιός «η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία…».
Ευχαριστώ λοιπόν τον Παναγιώτη Μυριτζή και τον Μανόλη Μανώλα για τη μεγάλη ευκαιρία που μου έδωσαν. Ελπίζω να ανταποκρίθηκα στις προσμονές τους. Ευχαριστώ όλους τους συνεργάτες στην καθημερινή αγωνία της έκδοσης. Δεν λέω ονόματα, γιατί είναι πολλά κι η συγκίνηση της στιγμής είναι εύκολο να με κάνει να ξεχάσω κάποιον. Ευχαριστώ για το ότι σταθήκανε, όσοι σταθήκανε, δίπλα μου.
Ευχαριστώ για την ανοχή τους στα λάθη και στις φωνές μου. Και μια «συγνώμη» για τα λάθη που σίγουρα έκανα… Λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα.
Το ταξίδι με όλους σας, συνεργάτες και αναγνώστες ήταν υπέροχο. Θα μου λείψετε…
Στρατής Μπαλάσκας
