Το 2012 οι περισσότεροι είχαν σοκαριστεί. Μπορεί η κοινοβουλευτική ομάδα της «Χρυσής Αυγής» να μοιάζει με ένα μπουλούκι γελοίων, φυρερίσκων, θαυμαστών του Παπαδόπουλου με ύφος ενωματάρχη της δεκαετίας του ’50 και πορτιέρηδων σε επαρχιακό κωλόμπαρο, αλλά είναι κάτι πέρα απ’ αυτό. Η γραφικότητά τους δεν τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους.
Είναι γεγονός ότι έχουν επιλέξει μια πιο ήπια τακτική σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Κάνουν μάλιστα συχνά ασκήσεις «νομιμότητας» μιλώντας για Δημοκρατία, για το «αναγκαίο ευρώ»..
και για επενδύσεις. Άλλωστε θεωρούν ότι το προσφυγικό, τους πάει με αυτόματο πιλότο σε αυξημένα ποσοστά και απλώς αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν την Κυριακή των εκλογών για να το επιβεβαιώσουν.
Στις περισσότερες δημοσκοπήσεις εμφανίζονται ως τρίτο κόμμα και αυτό δεν είναι ούτε απίθανο, ούτε αστείο. Το φαινόμενο φυσικά δεν αντιμετωπίζεται με ξόρκια. Οι ναζί αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη όταν υιοθετείς θέσεις τους νομίζοντας ότι θα κερδίσεις ψηφαλάκια, αλλά στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Η υιοθέτηση από τη Ν.Δ. θέσεων πιο δεξιών, το κλείσιμο του ματιού στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, έχει έναν και μόνο κερδισμένο. Την Χρυσή Αυγή. Το δέντρο των νεοναζιστών επίσης ποτίζεται όταν εφαρμόζονται (ήδη εδώ και 5 χρόνια) σκληρές πολιτικές λιτότητας απέναντι σε λαϊκά στρώματα. Όποιος και αν είναι ο νικητής των εκλογών, δεν θα πρέπει να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι νέες περικοπές, περαιτέρω φτωχοποίηση, άδικα μέτρα θα ρίξουν νερό στο μύλο των νεοναζιστών.
Και ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Επειδή η «Χρυσή Αυγή» δεν κλήθηκε στο debate ή δεν υπάρχει στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι ένα κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο υπάρχει ακόμα κι αν όταν δεν καταγράφεται σε πλάνο.
Δημήτρης Σούλτας (altsantiri.gr)
