Όταν ήμασταν μωρά στη δεκαετία του ενενήντα μια απορία κυριαρχούσε στις κλούβιες κεφάλες μας: Ποιος θα ήταν ο νέος Κωστόπουλος; Τότε, βλέπετε, όχι μόνο υπήρχαν ένα σωρό περιοδικά αλλά κυριαρχούσαν κιόλας. Πούλαγαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, επηρέαζαν καταστάσεις, είχαν φτάσει μια εποχή να κατακτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο της διαφημιστικής αγοράς κι από τα τηλεοπτικά κανάλια ακόμη. Μάλλον μοναδική περίπτωση παγκοσμίως και ενδεικτική της δυναμικής του κλάδου. Του οποίου κλάδου αυτοκράτωρ ήταν ο Κωστό, οπότε έμοιαζε λογική η ερώτηση. Ποιος ρε παιδάκι μου θα ήταν ο διάδοχός του όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου για να πάει και αυτός μια βόλτα στο πουργκατόριο;
Αυτά σκεφτόμασταν εμείς τα χαζά που δουλεύαμε ή συνεργαζόμασταν στα περιοδικά. Αυτός ήταν ο κόσμος μας, κουκιά τρώγαμε κουκιά μολογούσαμε. Και περιμέναμε τον νέο Κωστόπουλο..
όπως οι άλλοι το Πάσχα. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε και δώσε αναμονή και κουράγιο. Ώσπου πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι δεκαετίες και καταλάβαμε κάποια στιγμή ότι νέος Κωστό δεν θα εμφανιζόταν. Γιατί είχε ψοφήσει εντελώς το στόρι των περιοδικών, γιατί τα είχε πάρει ο Χάρος, γιατί είχε ανατείλει μια καινούρια εποχή και την καινούρια εποχή την κυβερνούσε το ίντερνετ, την καθόριζαν οι ιστοσελίδες και τα social media. Άλλο τοπίο, άλλοι άνθρωποι, άλλα αστέρια. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος δεν κατάλαβε, ψάχνει ακόμη να βρει την έξοδο από το χρονοντούλαπο και να αναζητεί περασμένα μεγαλεία.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά τα περασμένα, τώρα με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμήθηκα το στόρι με τον «νέο Κωστό», τώρα που ο Τσίπρας αποφάσισε να το στρίψει το κόμμα σε κατεύθυνση κεντροαριστερή και τους έπεσε το μαλλί στην Αριστερή Πλατφόρμα. Αλλά δεν έπεσε μόνο το δικό τους το τρίχωμα, κόντεψαν να μείνουν φαλακροί και φαλακρές κι όλα εκείνα τα πλάσματα που ονειρεύονται εδώ και πολύ καιρό την αναβίωση του κεντροαριστερού πόλου. Από την εποχή που είπε αντίο στην ενεργό πολιτική ο Σημίτης κι έμεινε ορφανός ο χώρος, άνευ ηγετικής φυσιογνωμίας. Και γεμίσαμε πρωτοβουλίες και δράσεις και κινήσεις.
Τους έτσι, τους γιουβέτσι, τους κοκορέτσι, τους στουπέτσι που θα έλεγε κι ο Πετράν. Νούμερα από ‘δω, όμιλοι από εκεί, ομάδες παραπέρα, να διεκδικούν την κληρονομιά του «Κινέζου» και να ονειρεύονται χαϊλίκια και εξουσίες. Ώσπου ήρθε εκείνο το αλητάκι από τις καταλήψεις, ήρθε ο απαίσιος πρόεδρος του δεκαπενταμελούς και την έκανε την αεροπειρατεία. Τους έκλεψε κάτω απ’ τη μύτη την κεντροαριστερά και την πήγε βόλτα. Κι έμειναν οι κακόμοιροι με μια άδεια αγκαλιά, που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος…
Δεν θα πω αν είναι καλό ή κακό που έστριψε προς το κέντρο ο Τσίπρας. Αυτά είναι για παιδάκια και για τηλεοπτικούς αναλυτές. Προσωπικά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ την αμερικάνικη λογική του «it is what it is». Είναι αυτό που είναι δηλαδή και πάει έγινε. Κάτσε εσύ άμα θέλεις να κλάψεις για το χυμένο γάλα, σημασία έχει τι γίνεται από εδώ και πέρα. Ο πρωθυπουργός την πήρε την πρωτοβουλία, το έκανε το βήμα. Έχει τίποτα να απαντήσει η άλλη πλευρά, έχει κάποιο σχέδιο (κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, όχι μπουρδίτσες) να προτείνει στους πολίτες; Ή θα συρθεί απλώς πίσω απ’ τους κλαυσίγελους της ΑΔΕΔΥ που ετοιμάζουν «δυναμικά συλλαλητήρια»;
- newpost.gr
