 |
| 1984, Ντε Κάιπ, Ρότερνταμ. Όταν είχαμε γένια, μουστάκια και νιάτα... |
Είναι από τις ειδήσεις που σε χτυπάνε σαν σφαίρα. Εκείνη της Παρασκευής ξεπετάχθηκε – σε ημέρες αδείας και υποτιθέμενης ξεγνοιασιάς – από την οθόνη του τάμπλετ με τη μορφή σύντομης νεκρολογίας και για λίγο διέλυσε σε εκατομμύρια κομματάκια το μυαλό μου: ο Γιάννης Ξενάκης νεκρός!
Δεν τον πιστεύεις, αλλά είναι αλήθεια. Ο Γιάννης γίνεται κενό, ανάμνηση, απουσία – από αυτές τις απουσίες που πιάνουν τεράστιο χώρο στην ψυχή μας. Οι επαγγελματικοί μας δρόμοι συναντήθηκαν τρεις φορές. Στην «Αθλητική Ηχώ», στις «Ειδήσεις» (μια φιλόδοξη πολιτική έκδοση, με κορυφαίους δημοσιογράφους της εποχής – μαζί μας ήταν και ο Γιάννης Μηνδρινός) και τώρα στη «Live Sport». Αρκετοί σταθμοί για να καρατάρω τη δημοσιογραφική του ποιότητα και την επιμονή του στην αναζήτηση της πληροφορίας. Τον θυμάμαι στις «Ειδήσεις» – όντας τότε προϊστάμενος στο..
αθλητικό τμήμα – σκυμμένο για ώρες πάνω από το τηλέφωνο για τις διασταυρώσεις. Του χτυπούσα το τζάμι που μας χώριζε για να τελειώνει – «φεύγει η σελίδα, κλείνουμε», και εκείνος να γνέφει «μισό λεπτό ακόμα», για να ψάξει περισσότερο. Αυτή η επιμονή... Αυτή η επιμονή στην πληρότητα... Εκατομμύρια τέτοια μισόλεπτα εγκυρότητας διέγραψαν τη δημοσιογραφική του πορεία έως τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου.
- διαβάστε τη συνέχεια στο harddog-sport ΕΔΩ
