Ανω Μεριά Σύρου, Σαν Μιχάλης. Ισως το υψηλότερο σημείο του νησιού. Απόγευμα αυγουστιάτικο και η εποχούμενη ανάβαση φέρνει στο νησιώτικο υψίπεδο αρκετό κόσμο. Για τη θέα από ψηλά. Για την αίσθηση ότι βρίσκεσαι πιο κοντά στο Σπίτι τού Θεού. Αλλά και για τα... κοψίδια στο μοναδικό ταβερνάκι αυτής της απόμακρης ημικατοικημένης περιοχής. Μια μικρή απέριττη εκκλησία (ο ορισμός της θρησκευτικής λιτότητας) ανάμεσα σε χέρσα χωράφια, καίει ως τη ρίζα τους, στην άμμο του κηροστάτη, τα αρκετά κεράκια που ανάβουν οι επισκέπτες πριν ανάψουν στην πυροστιά με τα κοψίδια του "Πλακόστρωτου", όπως είναι η ονομασία της ταβέρνας με τη θέα στο απέραντο του βουνού και του γαλάζιου. Στο πλάτωμα έξω από την εκκλησία ο, περίπου τρίχρονος, Κωνσταντίνος καλείται από τον νεαρό μπαμπά του (με το σορτς και το γιάπικο, καλής μάρκας, πουκάμισο.. γραφείου) να μπουν και να ανάψουν κεράκι. Οδεύουν προς την είσοδο της ταπεινής εκκλησίας, όταν έρχεται το απαγορευτικό της (επίσης νεαρής) μαμάς:
- Κωνσταντίνε, μην μπεις, δεν κάνει! Είναι καθολική η εκκλησία.
Ο Κωνσταντίνος στα τρία του χρόνια έμαθε ότι υπάρχουν "καλές" και "κακές" χριστιανικές εκκλησίες. Και πήρε το πρώτο του μάθημα σε ένα είδος θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.
(Aπό τον Harddog και τους συνεργάτες του που είναι σε διακοπές, αλλά δεν χάνονται...)
