Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα σωρό κείμενα για το Rock in Athens, για τα τριάντα χρόνια από το Rock in Athens. Διαβάζω κείμενα από ανθρώπους που δεν ήταν εκεί και περιγράφουν καταστάσεις βασισμένοι σε δημοσιεύματα της εποχής, σε βιντεάκια ή φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο Google. Σαν το σπασμένο τηλέφωνο ένα πράγμα, που παίζαμε μικροί. Πάλι καλά που υπάρχουν και μερικοί αυτόπτες μάρτυρες σαν την φίλη μου την Μαρία Μαρκουλή και καταθέτουν εντυπώσεις από μέσα, από την κερκίδα και την αρένα, και όχι από το γραφείο το κλιματιζόμενο…
Να μην μακρυγορώ όμως. Να γράψω εδώ και τώρα και επί τόπου μερικές εντυπώσεις από το Rock in Athens. Όσα θυμάμαι τέλος πάντων γιατί εκείνο το διήμερο ήταν λιγάκι σαν τα sixties τα αμερικάνικα. Άμα θυμάσαι πολλά, τότε δεν ήσουν εκεί! Όσα θυμάμαι λοιπόν, από το διήμερο της 25ης και 26ης Ιουλίου του 1985, που διέκοψα τις διακοπές μου στην Κρήτη και παράτησα μια γυναίκα.. καταπληκτική για να γυρίσω Αθήνα και να δω τους Clash. Αυτοί μου κάνανε κούκου εκείνη την εποχή, συν ολίγο από Stranglers, μια πρέζα Cure και μια μακρινή εντύπωση Depeche Mode. Οι υπόλοιποι με αφήναν απολύτως αδιάφορο, για να μην πω ότι μου τη σπάγανε κιόλας.
Με δυο λόγια, το παραμυθάκι ήταν μια πρωτοβουλία της συγχωρεμένης της Μελίνας, το οργάνωσε μια γαλλική εταιρεία η Nouvelles Frontieres και ήταν η πρώτη μας ευκαιρία να δούμε μαζεμένα τόσα ονόματα στον ίδιο χώρο. Ως τότε η συναυλιακή ζωή της Ελλάδας ήταν από φτωχή ως πάμφτωχη, με ελάχιστες εξαιρέσεις τύπου Rorry στη Φιλαδέλφεια και Cave στο Χύμα και New Order στο Σπόρτιγκ. Κατάρα Θεού που λέμε και στο χωριό μου και ξηρασία απόλυτη. Ώσπου ήρθε το Rock in Athens, να τα βάλει όλα στη σειρά και να ανοίξει κατά κάποιο τρόπο την αγορά..
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Χρήστου Ξανθάκη (δειτε και τα βίντεο) στο provocateur
