Πώς γίναμε έτσι; Πώς μας έκαναν έτσι;

Η δύση μπαίνει από το μεγάλο τζάμι του γραφείου με τα πολυμορφικά παράθυρα και μου θυμίζει ότι ανήκομεν στη Δύση. Σε λίγο το φαιό τού ηλιοβασιλέματος θα γίνει ένα με την διάθεση μου, σαν ομοιόχρωμη ταπετσαρία. Κοιτάω άπραγος το πληκτρολόγιο, με μια αίσθηση ύπνωσης και έναν χαοτικό λαβύρινθο που ρουφάει σαν τουρμπίνα τις σκέψεις μου. Με αφήνει αδιάφορο η όποια αθλητική επικαιρότητα. Σκέφτομαι πως αύριο, ό,τι και να γίνει, δεν θα είμαστε όπως χθες. Τουλάχιστον όσοι γλιστρήσαμε και ξαφνικά βρεθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον σαν καουμπόηδες σε σαλούν. Δεν θα λέμε με τη ίδια διάθεση την «καλημέρα» στον γείτονα, το «γεια χαρά» στον φίλο, την «καληνύχτα» στον συνάδελφο. +/- Δείτε τη συνέχεια
Πώς γίναμε έτσι; Πώς μας έκαναν έτσι; Αλλάξαμε σε μια βραδιά. Μέσα σε μια απίστευτη χρονική συμπύκνωση. Με τρομάζει αυτή η αλλαγή προς την τερατογονία. Αυτή η μοχθηρία και ο αλαλαγμός στην προβολή τής είδησης (ή της «είδησης») που θα πονέσει τον «απέναντι». Τα παραδείγματα περισσεύουν. Να δυο:..
Πρώτο: Βράδυ Τρίτης, ώρα 12 Βρυξελλών (1 Ελλάδας) ένα σάιτ αγωγός μίσους, είχε σαν σφαίρα στη θαλάμη την «αποκλειστικότητα», με ανάλογα πένθιμη εικονογράφηση: «Είναι πλέον και επίσημο: Η Ελλάδα χρεοκόπησε».
Δεύτερο: Φίλος και συνάδελφος ανέβασε χθες το μεσημέρι με κλασματική ταχύτητα στο fb το λινκ της είδησης ότι ο Τσίπρας συμφωνεί με την πρόταση Γιουνκέρ. Το σχόλιό του κώνειο. Και μαζί ένα χαιρέκακο «χα χα χα». Άλλη μια μετάλλαξη από τα παλιά. Ο συνάδελφος ήταν πολιτικά κόκκινος, στη διαδρομή έγινε ροζ, μετά soft pink, τώρα πάει προς το σομόν, στο χρώμα του σολομού (στα ρουμανικά somon = σολομός).
Τελειώνω με μια εσώτερη ομολογία: νιώθω ως ένα έμφοβο ον. Φόβο όχι μόνο για μένα. Φοβάμαι με συλλογική συνείδηση. Και μαζί έχω έναν τρόμο όταν πατάω το κουμπί της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου. Και όταν κλικάρω για να ανοίξει ένα ειδησεογραφικό σάιτ. Τότε έρχονται πάνω μου ομοβροντίες από κινδύνους, ένας τρομερός καταιγισμός άσχημων νέων. Σηκώνω προσωρινά τα χέρια για να κερδίσω χρόνο.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα παραδοθώ. Αλλά τέτοιες ώρες ποιος είναι βέβαιος ακόμα και για τον εαυτό του;
 
Διον. Βραϊμάκης 
(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Πέμπτης) / από το harddog