Αναδημοσιεύουμε από το harddog-sport ένα εξαιρετικό κείμενο του Διονύση Βραϊμάκη που δημοσιεύεται στη Live Sport της Παρασκευής με τίτλο «Με χολή δεν σβήνουν οι φωτιές». Διαβάστε το:
Κάποιο κομπόδεμα γενναιότητας θα υπάρχει για να την βγάλουμε
Εκείνο το «Χαλάτε τις Κυριακές μας», στο ευρηματικό πανό σε αγώνα του Περιστερίου (σε κάποιους δεν άρεσε και κατέβηκε), είναι πολύ μικρό για να χωρέσει αυτά που μας έχουν χαλάσει τώρα. «Μας χάλασαν το καλοκαίρι», θα μπορούσαμε να γράφουμε σε αεροπανό στους δρόμους. Αλλά δεν φτάνει. Μας χαλάνε δουλειές, επιχειρήσεις, στόχους γαλήνη (όσοι και όση είχαμε). Μας παίρνουν και την ελευθερία τής σκέψης – το πιο ανέξοδο προϊόν που δεν θα το βρούμε όσο και αν στριμωχνόμαστε κανιβαλίζοντας και κανιβαλιζόμενοι στον συνωστισμό των σούπερ μάρκετ.
Οι μέρες είναι δύσκολες. Κοινότοπο να το λες. Αλλά θα τη βγάλουμε, πρέπει να τη βγάλουμε. Κάπου θα έχουμε κρύψει λίγο θάρρος για τα δύσκολα. Κάποιο κομπόδεμα γενναιότητας θα.. υπάρχει στην καβάντζα της ψυχής μας. Θα συνεχίσουμε. Αν όχι όλοι αγκαζέ (δύσκολο), τουλάχιστον με ψυχραιμία.
Μηρυκάζουμε οι περισσότεροι – με καλή προαίρεση είναι αλήθεια – λέξεις για την ενότητα, την ηρεμία, το «όχι» στον εμφύλιο. Είναι λογικό να φοβάσαι (συν όλα τα άλλα) ΚΑΙ την αδελφοκτονία, όταν σου γράφουν στο εξωτερικό – και το αναμεταδίδουν με ευκολία δικά σου Μέσα – ότι προβλέπουν να γίνει η Ελλάδα Κόσσοβο και Συρία.
Κατανοητό να ζητάμε την ενότητα απέναντι στους Ευρωπαίους. Αλλά το ΟΛΟΙ μαζί δεν γίνεται. Γιατί δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία, δεν έχουμε ίδια συμφέροντα και ούτε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Ο άλλος ανοίγει δουλειά με μερικά φραγκάκια που είχε στην άκρη – ή που δανείστηκε – αλλά καταστρέφεται. Άλλος σπουδάζει παιδιά στο εξωτερικό και δεν φρόντισε – δεν μπόρεσε – να αμαρτήσει για να τα ζήσει βγάζοντας λεφτά στο εξωτερικό, όπως παραδέχτηκε ο Χαρδούβελης. Άλλος είναι βολεμένος σε μια ζωή στρωμένη και άλλος ζει το δράμα της διάλυσης της ζωής του.
Γι’ αυτό δεν γίνεται το «όλοι μαζί ενωμένοι». Γίνεται όμως – και επιβάλλεται – το όλοι μαζί ψύχραιμοι. Ας συζητάμε για την Κυριακή, αλλά ας σταματάμε τη συζήτηση εκεί που η φωτιά στο φρύγανο πάει να αγκαλιάσει το δέντρο. Το οποίο, φυσικά, δεν σβήνει με εκκρίματα από τη χοληδόχο κύστη μας.
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Θερμές προσωπικές ευχαριστίες για αυτά που μου γράφει ο κ. Αθ. Μπ. από την Αργυρόπουλη. Ευχαριστίες και από όσους αναφέρει στο ζεστό φαξ που έστειλε χθες το απόγευμα στη Live.
Διον. Βραϊμάκης
Κάποιο κομπόδεμα γενναιότητας θα υπάρχει για να την βγάλουμε
Εκείνο το «Χαλάτε τις Κυριακές μας», στο ευρηματικό πανό σε αγώνα του Περιστερίου (σε κάποιους δεν άρεσε και κατέβηκε), είναι πολύ μικρό για να χωρέσει αυτά που μας έχουν χαλάσει τώρα. «Μας χάλασαν το καλοκαίρι», θα μπορούσαμε να γράφουμε σε αεροπανό στους δρόμους. Αλλά δεν φτάνει. Μας χαλάνε δουλειές, επιχειρήσεις, στόχους γαλήνη (όσοι και όση είχαμε). Μας παίρνουν και την ελευθερία τής σκέψης – το πιο ανέξοδο προϊόν που δεν θα το βρούμε όσο και αν στριμωχνόμαστε κανιβαλίζοντας και κανιβαλιζόμενοι στον συνωστισμό των σούπερ μάρκετ.
Οι μέρες είναι δύσκολες. Κοινότοπο να το λες. Αλλά θα τη βγάλουμε, πρέπει να τη βγάλουμε. Κάπου θα έχουμε κρύψει λίγο θάρρος για τα δύσκολα. Κάποιο κομπόδεμα γενναιότητας θα.. υπάρχει στην καβάντζα της ψυχής μας. Θα συνεχίσουμε. Αν όχι όλοι αγκαζέ (δύσκολο), τουλάχιστον με ψυχραιμία.
Μηρυκάζουμε οι περισσότεροι – με καλή προαίρεση είναι αλήθεια – λέξεις για την ενότητα, την ηρεμία, το «όχι» στον εμφύλιο. Είναι λογικό να φοβάσαι (συν όλα τα άλλα) ΚΑΙ την αδελφοκτονία, όταν σου γράφουν στο εξωτερικό – και το αναμεταδίδουν με ευκολία δικά σου Μέσα – ότι προβλέπουν να γίνει η Ελλάδα Κόσσοβο και Συρία.
Κατανοητό να ζητάμε την ενότητα απέναντι στους Ευρωπαίους. Αλλά το ΟΛΟΙ μαζί δεν γίνεται. Γιατί δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία, δεν έχουμε ίδια συμφέροντα και ούτε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Ο άλλος ανοίγει δουλειά με μερικά φραγκάκια που είχε στην άκρη – ή που δανείστηκε – αλλά καταστρέφεται. Άλλος σπουδάζει παιδιά στο εξωτερικό και δεν φρόντισε – δεν μπόρεσε – να αμαρτήσει για να τα ζήσει βγάζοντας λεφτά στο εξωτερικό, όπως παραδέχτηκε ο Χαρδούβελης. Άλλος είναι βολεμένος σε μια ζωή στρωμένη και άλλος ζει το δράμα της διάλυσης της ζωής του.
Γι’ αυτό δεν γίνεται το «όλοι μαζί ενωμένοι». Γίνεται όμως – και επιβάλλεται – το όλοι μαζί ψύχραιμοι. Ας συζητάμε για την Κυριακή, αλλά ας σταματάμε τη συζήτηση εκεί που η φωτιά στο φρύγανο πάει να αγκαλιάσει το δέντρο. Το οποίο, φυσικά, δεν σβήνει με εκκρίματα από τη χοληδόχο κύστη μας.
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Θερμές προσωπικές ευχαριστίες για αυτά που μου γράφει ο κ. Αθ. Μπ. από την Αργυρόπουλη. Ευχαριστίες και από όσους αναφέρει στο ζεστό φαξ που έστειλε χθες το απόγευμα στη Live.
Διον. Βραϊμάκης