Για την Ελλάδα τού «ρε γαμώτο» που μας γ@μ@νε.
Για το χαμένο όνειρο της πραγματικής εθνικής Ελευθερίας.
Για τους εχθρούς που ξαναμπήκαν σε μια πόλη ήδη αλωμένη από μέσα – δεκαετίες τώρα.
Για τους πατριδοκάπηλους βοηθούς δημίων.
Για τους πεμπτοφαλαγγίτες που βομβάρδιζαν με ανατριχίλες ώς την τελευταία ώρα πριν από την τελική πτώση.
Αλέξη έχασες, Αλέξη χάσαμε!
Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι ο κόκορας που θυσιάστηκε στα θεμέλια της Ευρώπης για να τα..
κάνει στέρεα (κατά το παλιό έθιμο) ή η γυναίκα του πρωτομάστορα που καταριέται «ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες».
Ξέρω όμως ότι – στα σίγουρα – χάσαμε όχι γιατί είμαστε μόνοι και ανάδελφοι. Αλλά γιατί οι δικοί μας ήταν με τους άλλους – πάντα και όχι μόνο χθες.
Καληνύχτα, Αλέξη.
Διον. Βραϊμάκης (harddog)
